Во посета на старец...
Во посета на старец
Младиот: Старче многупати сакам да ја почувствувам радоста што ја дава Бог и се фаќам себеси како одам во црква со размислување: „Што ќе ми даде Господ денес?“ Дали е ова добро старче?
Старецот: Слушај ,мое дете. Вистина е дека многупати Бог ни дава духовна радост, тоа чувство на радост, мир и божествено задоволство. Но, тоа не се случува секогаш.
Ниту е потребно ако се мачиме… толку молитви, толку покајанија, толку постови или добротворни работи итн. Бог треба да нè награди соодветно и да ни даде благодат сразмерна на нашите напори. Не, тоа не се случува, дете!
Нашиот однос со Него не треба да биде однос на давање и земање… Толку многу ти дадов Боже, па очекувам многу повеќе.
Овој рационалистички пристап кон духовниот живот е проблематичен, но и донекаде познат за некои луѓе кои можеби се „нови“ во духовноста. Таа има за цел доживување на Божествените задоволства, а не нужно Христовата љубов, која е цел во духовниот живот.
Младиот: А каков треба да биде нашиот однос со Христос Старче?
Старецот: Нашиот однос со Бога, чедо мое, мора да биде љубовен, како што рекол Свети Порфириј! Однос на жртвување и самооткажување, ослободен од задни намери.
Однос на целосно давање, а не млак и просечност. Со други зборови, како двајца луѓе кои се вистински заљубени, тие прават сè еден за друг без да размислуваат што ќе добијат од нивната љубов. Затоа, да се обидеме да не очекуваме ништо - што е можно подолго.
Да си речеме: Ќе направам се што можам за да Му ја покажам мојата љубов и семилостивиот Бог ќе го направи она што е најдобро за мојата душа. Ова е точно! Совршено самооткажување и надеж во Неговата голема милост.
Со други зборови, тоа е како „да биде волјата твоја“ на дело. Како да вели: „Јас ќе направам што можам со твојата благодат, а ти прави што сакаш и ако сакаш, Боже мој“. Мисли вака, дете мое, да го сакаш Бога.
На тоа мислеше и Свети Пајсиј Светогорец кога рекол ,,Имај духовен просперитет!“. Така ќе го изградиш својот духовен живот на цврста основа, чедо мое. Младиот човек го слушнал ова и си заминал…
Нашиот однос со Него не треба да биде однос на давање и земање… Толку многу ти дадов Боже, па очекувам многу повеќе.
Овој рационалистички пристап кон духовниот живот е проблематичен, но и донекаде познат за некои луѓе кои можеби се „нови“ во духовноста. Таа има за цел доживување на Божествените задоволства, а не нужно Христовата љубов, која е цел во духовниот живот.
Младиот: А каков треба да биде нашиот однос со Христос Старче?
Старецот: Нашиот однос со Бога, чедо мое, мора да биде љубовен, како што рекол Свети Порфириј! Однос на жртвување и самооткажување, ослободен од задни намери.
Однос на целосно давање, а не млак и просечност. Со други зборови, како двајца луѓе кои се вистински заљубени, тие прават сè еден за друг без да размислуваат што ќе добијат од нивната љубов. Затоа, да се обидеме да не очекуваме ништо - што е можно подолго.
Да си речеме: Ќе направам се што можам за да Му ја покажам мојата љубов и семилостивиот Бог ќе го направи она што е најдобро за мојата душа. Ова е точно! Совршено самооткажување и надеж во Неговата голема милост.
Со други зборови, тоа е како „да биде волјата твоја“ на дело. Како да вели: „Јас ќе направам што можам со твојата благодат, а ти прави што сакаш и ако сакаш, Боже мој“. Мисли вака, дете мое, да го сакаш Бога.
На тоа мислеше и Свети Пајсиј Светогорец кога рекол ,,Имај духовен просперитет!“. Така ќе го изградиш својот духовен живот на цврста основа, чедо мое. Младиот човек го слушнал ова и си заминал…
Comments
Post a Comment
Напиши коментар