Слово за Рождество на Богородица

 Слово за Рождество на Богородица

Митрополит Антониј Сурожки 

(21 септември 1981 г.) 

Во Своето Евангелие, нашиот Господ и Бог вели: Кога ќе дојде време да се роди бебе, тогаш има тага: кога ќе се роди, има само радост, зашто во светот влезе нов живот… А кога детето се раѓа, околу нив се прашуваат: каква ќе биде судбината на ова бебе? Раѓањето на бебето е само неговиот прв ден; која ќе биде долгата серија денови што го сочинуваат човечкиот живот? И кој ќе биде последниот ден што ќе го сумира сето она што беше животот на овој човек?

Денеска го славиме раѓањето на Богородица, а нашите мисли се свртени кон Неа. Таа се роди - повторно, како што вели Евангелието - не од желбата на телото и не од желбата на мажот; Таа е родена од Бога. Таа е родена како последна, последна алка во долгиот синџир на луѓе, мажи и жени, кои во текот на човечката историја се бореле: се бореле за чистота, се бореле за вера и комплетност, се бореле за целост, се бореле да го стават Бог на прво место во нивните животи, и тие ќе Му се поклонуваат со вистина и ќе Му служат со сета верност. Во оваа долга низа луѓе имало и грешници, во чиј живот, можеби, имало само една карактеристика што го откупувала нивното постоење; во него имало Светители, во чијшто живот едвај има некаков недостаток. Но, сите тие мораа да се борат, и сите имаа едно нешто заедничко: тие се бореле во името на Бога - против себе, а не против другите - за Бог да триумфира. И постепено, од век во век, тие подготвуваа наследничка од нивниот вид, која требаше да се роди, како и секое бебе, во низа добро и зло, грев и светост, но ќе биде такво дете кое избира добро од самото почнувајќи и ќе живее во чистота и во целосна верност на својата човечка големина…

Денеска се роди Богородица; денес започнува надминувањето на поделбата што постои меѓу Бога и човекот од падот; Таа е родена, Која ќе стане мост меѓу небото и земјата; Онаа што ќе стане Врата на Воплотувањето, врата што се отвора кон Рајот. Да се ​​радуваме денес, зашто дојде почетокот на спасението; да мислиме на Неа со љубов, да ѝ се восхитуваме и да ја замолиме да нè научи - можеби не да станеме како Неа, затоа што повеќето од нас не можат да се надеваат на тоа, туку - да ја сакаме со почит, да ѝ се поклонуваме на таков начин што ние стануваме достојни да бидеме едно со Нејзиниот род: човечкиот род, од кој се роди Бог, затоа што Таа покажа таква совршена верност. Амин.