Еднаш прашаа еден монах: што правиш толку часови во црквата, не ти е досадно?

 Еднаш прашаа еден монах: што правиш толку часови во црквата, не ти е досадно?

 Еднаш прашаа еден монах: што правиш толку часови во црквата, не ти е досадно?

А тој одговори: што правеше девет месеци во утробата на мајка ти? Ништо.

Ти беше таму хранејќи се со мајчината крв.

Ние го правиме истото.

Ние сме тука и хранети од присуството на Светиот Дух.

Од телото и крвта Христова. Затоа што Црквата е Мајката која не храни.

Вљубената мајка.

Духовното срце од кое се пролева крвта и неговите деца се одржуваат во живот.

Црквата е тело.

Тоа не е забава.

Ние сме членови.

Ние не сме навивачи.

Тело едно со Христос како глава.

Боли екстремитет и сите ние болиме.

Се прославува еден член и сите сме прославени.

Едно семејство е Црквата:

Живите, оние од нас внатре во Црквата и оние што се надвор од неа...

Оние што ги нема..., нашите браќа Заспани.

А тие што уште не дошле...

Неродените..., децата на нашите деца, правнуците и правнуците, оние што ќе влезат во Црквата и оние што ќе се надвор од неа.

Семејна

Затоа во Црквата не празнуваме туку славиме заедно.

Ние не постиме, но постиме.

Не кукаме туку воздивнуваме.

Ние не се молиме, туку се молиме заедно.

Ние соработуваме и соработуваме. Ние сме едно тело.

Нашите баби тоа добро го знаеја. Тие знаеја дека ние прво припаѓаме на Црквата, а второ на самите нив.

Прво во црквата, а потоа во нивниот дом.

Затоа се погрижија за нејзините потреби.

Во зградата на Црквата, во положувањето, во собирањето, во постите, во вечерните, во Тајните, во Литургијата.

Старите луѓе знаеле дека нема друг пат, бидејќи друг пат води на друг крај. Тие знаеја дека спасот е само во Христовиот Брод кој колку бранови и бури и да го погодат тој не тоне.

Старче, нашите деца спијат во Црквата, да не ги носиме?

Тие треба да бидат во Бродот дури и ако спијат, инсистираше Свети Порфириј.

Црквата, Христовиот брод!

Телото Христово! Устата Христова!

Ковчегот во кој влегувате и бидете спасени!

Дали навистина имаме длабоко и правилно знаење за тоа што е Црквата?

Дали е само за недели и празници или  целиот живот?

Дали е тоа само за одредени возрасти или ја опфаќа целата личност од почеток до крај?

Што очекуваме од неа?

Што сакаме да ни даде и што и должиме?

Дали некогаш сме се запрашале што е Црквата и што и должиме?

Отците велат дека Црквата е голема болница која две илјади години е на повик на дваесет и четири часа.

Болница која е на повик за сите. За осигурени и неосигурени. За богатите и за сиромашните.

За именувани и за анонимни и маргинални луѓе.

Голема болница во која се лекува секоја болест, колку и да е длабока, колку и да е заразна и колку и да е фатална.

Голема болница во која се разболуваш и излегуваш здрав, како жената која страдаше од крвотечение (Матеј 9:20-22)

Влегуваш како прогонител и излегуваш како апостол, како Павле.

Доаѓаш грешник и излегуваш светица, како Света Марија Египетска.

Влегуваш како волк и излегуваш јагне, како свети Мојсеј Етиопјанец.

Влегуваш како мртовец во распаѓање и стануваш четири дена подоцна, како Лазар!

Затоа што во Црквата нема смрт.

Нема мртви.

Црквата е земја на Живите каде што има Живот и изобилство Живот, односно  Христос!