Тие не ја гледаа тајната на животот со почит...

 

Тие не ја гледаа тајната на животот со почит...

Се плашам генерално дека денешното човештво отиде многу подалеку од блудниот син.

Кога ќе разговарате со еден млад човек денес, ќе откриете дека не само што не направил многу работи, не само што се оштетил, се скршил, туку е скршен како егзистенција, го изгубил идентитетот. 

Тој не знае: дали постои или не постои?

Не знае што значи, да речеме, да си човек, да имаш ентитет, да можеш да кажеш не, да можеш да кажеш нешто.

Ова го доживеаја децата денес. Тие се скршија во живот. Тие не гледаат на животот со почит.

Тајната на животот не ја гледаат со почит и од далечина, како што треба да го прави разумното суштество, туку уживаа и уживаат во животот на таков начин што го процветаа и заедно со процутот на животот, процветаа и самите.

Со колку деца седам и велам:

Што да правам сега со тебе дете мое, што да правам со тебе? Единственото нешто што ви преостанува е, ако можете, барем да го направите ова.

Кажи пред Бога: Јас го направив тоа. Не знам ништо. Не знам што ми се случува, но овде најдов свештеник кој е спремен да ме слуша.

И седи овде и слушај. Слушај.

Малку по малку, малку по малку ќе се пронајдеш, повторно ќе се изградиш, а потоа како слободно битие ќе се предадеш на Бога, во спротивно нема да најдеме никаков раб Божји.

Од говорот на отец Симеон Крагиопулу.

(Фотографија во Црвеното Море. Ја крена едната рака да објасни нешто, ја крена другата и камерата го фати...секогаш тајно)