Секој ден, нов ден...

 

Секој ден, нов ден...

Јас сум човек. Очи, срце, раце, нозе. Тело. Јас сум направен од глина. Имам чувства. Се смеам, плачам, среќен сум, тажен сум. Дишам и во секој здив се полнам со животворен воздух. Во исто време, со секој здив, го слушам моето срце како ритмички чука. 

Чувствувам дека ако нешто се случи и престане оваа нејзина ритмичка песна, завршува и моето тело. Морам да се грижам за неа, да се грижам за неа колку што можам. Зошто што сум јас? Прашина на ветрот? Ниту еден мал скапоцен камен во бесконечноста на вселената и бесконечноста на времето... 

Јас сум повеќе од обична глина. Можам повторно да станам. Зошто? Зашто јас сум создаден по подобие на Оној Кој ме создаде. Од мојот Бог. Автоматски, од незначителен скапоцен камен, се чувствувам како скапоцен камен, скапоцен скапоцен камен! Она што е родено од човек е човечко, додека она што е родено од Дух е духовно (Јован 3:6). Неговата Љубов ми дава крилја: надежта дека ништо не завршува кога ќе престане ритмичкиот тик-так на срцето. 

Имам душа. И таа е бесмртна. И кога сум во своите тешкотии, во мојат „темнина“, во моите страсти, можам со Неговата сила да ги измијам, да ги фрлам од мене и веднаш повторно да се најдам во Неговата Светлина. Можам да се преродам. Секој ден, нов ден. Секој мој здив сега, целиот свет. Секоја солза, надеж. Секое покајание и Воскресение...