Комплексот е едно, а понизувањето е друго. Меланхолијата е едно, а покајанието е друго....

 

Комплексот е едно, а понизувањето е друго. Меланхолијата е едно, а покајанието е друго

Старецот еден ден ми рече: Христијанинот мора да ја избегнува болната религиозност и чувството на супериорност за својата доблест, и чувството на инфериорност за својата грешност. Комплексот е едно, понизувањето е друго, а покајанието е друго.

Еднаш ме посети еден секуларен психијатар кој го обвини христијанството затоа што, како што рече, тоа создава вина и меланхолија. Му одговорив: Признавам дека некои христијани, по своја или туѓа вина, се зафатени со болеста на вина, но и ти мора да признаеш дека световните се зафатени од полоша болест, гордоста.

А верската вина, блиска до Христа, заминува со покајание и исповед, но гордоста на световните, кои живеат далеку од Христа, не исчезнува.

Со овие ставови на старецот ми се разјаснија некои прашања што ги имав во врска со психолошките проблеми на христијанскиот живот. Разбрав дека Старецот сакаше да ја избегнеме гордоста, преоблечена во самоправедниот „христијански“ фарисејизам или самоосудувањето на „христијанската“ перидеска совест.

Видов дека дрскоста на оние кои се чувствуваат „чисти“ и кукавичлукот на оние што се чувствуваат „виновни“ не се суштински различни, дека тие се две страни на иста паричка, на гордоста.

Бидејќи вистински верниот христијанин се ослободува од вината со исповед и ослободување и се радува на слободата што му ја дал Христос, знаејќи дека тоа е дар од Бога, тој е благодарен и не го презира.

Тој е чист со Христовата крв, а не со своето дело. Така, тој се радува и се заблагодарува и не се фали, а згора на тоа сите други ги гледа како потенцијално добри преку крвта Христова.

Старецот ни го покажа патот, кој го заобиколил лошото (гревот) и најлошото (гордоста на доблеста) и довел до најдоброто, до смирението. Затоа се обидуваше да ја заштити автентичноста на понизувањето од опасностите од неговото фалсификување.

Ми велеше: Да бидеме понизни, но да не се понижуваме. Смирението е замка на ѓаволот, која носи очај и неактивност, додека вистинското смирение носи надеж и делото на Христовите заповеди.

Старецот, со своето учење, а повеќе со своите искуства, ги пасеше своите овци и ги водел на пасиштата на љубовта и смирението. Самиот го живееше понизувањето, верувајќи дека не е ништо, затоа што Бог е, како што рече, сè, и дека сè што видовме дека има не е негово, туку дар од Бога.

Извадок од книгата „Антологија на совети“ од Свети Порфириј Кавсокаливит