Фала Му на Бога

 Фала Му на Бога

„Благословувај Го, душо моја, Господа, и не ги заборавај сите Негови добрини, на Оној; Кој ги очистува сите твои безаконија,Кој ги исцелува сите твои болести“ ( Пс. 102:2–3 ).

Ако секогаш се сеќаваме на сите безброј добри дела на Господ кон нас, недостојни, во нас не би останал простор за мрморење и незадоволство. Но, ние сме премногу склони да се сеќаваме само на тешките работи од минатото. И често, кога ги набројуваме сите таги и неволји на нашиот живот, забораваме да ги споредиме со нив оние многу случаи кога го доживеавме очигледното и опипливо дејство на благодатта и помошта Господова.

Каква неблагодарност кон нашиот Небесен Отец и каква недостиг на вера се покажува во нас истовремено! Што би кажале ако и покрај бројните услуги што му ги направивме на нашиот пријател, тој сепак не гледаше со недоверба и се сомневаше во нашето пријателство? Ние, се разбира, би биле огорчени од таквиот став. Колку повеќе грешиме против Господа кога, откако веќе еднаш ја искусивме Неговата великодушна помош и долготрпеливост, сè уште се сомневаме дека нашата молитва ќе биде услишана и со страв гледаме кон иднината.

Ова не е она што Господ го очекува од нас. Духот на сомнеж не може да Му угоди. Колку би било подобро ако ние, постојано свесни за нашата недостојност, да чуваме во нашите срца благодарно сеќавање на толку многу докази за милоста на нашиот Спасител кон нас и да бидеме подготвени без жалење да Му дадеме сè што Тој може да бара од нас.

Дали навистина нашата љубов кон Господ е сè уште толку несовршена што кога ќе дојде часот да се покориме на Неговата света волја, ќе се двоумиме да ги повториме зборовите на Јов со целосна покорност: „...Господ даде, Господ го зеде... Нека е благословено да е името Господово!“ ( Јов 1:21 ).

Од дневникот на еден православен свештеник