ЗАДОЛЖИТЕЛНО ПРОЧИТАЈТЕ ЈА ОВАА ПРИКАЗНА ДО КРАЈ!

 ЗАДОЛЖИТЕЛНО ПРОЧИТАЈТЕ ЈА ОВАА ПРИКАЗНА ДО КРАЈ!

Оваа приказна ја напишало 12-годишно момче болно од рак. Тој умре во 2011 година, но бајката за месечевиот зрак останува. Тој сонуваше дека што е можно повеќе луѓе ќе ја читаат оваа бајка.

Ја напишал за училишен литературен конкурс, но тоа не е толку важно. Важно е дека сакал да се чита неговата бајка. Да почувствува - кому му треба и кој сака... Кога Миша беше на интензивна нега, му ветија дека допрва ќе се чита неговата бајка. Споделувањето на оваа бајка е едно од оние чуда што можеме да ги направиме со свои раце - за да се оствари желбата на детето, а бајката да оди подалеку. Миша тоа го заслужи...

ПРИКАЗНАТА ЗА МЕСЕЧНИОТ ЗРАК

„Еднаш одамна имаше мал златен зрак на месечината. Беше многу тенок и тешко се пробиваше низ густите облаци. Во темната шума, тој често се губеше меѓу гранките и не можеше да влезе во собата преку прозорецот ако завесите беа повлечени. Сонуваше да стане како неговите постари браќа - силни и светли сончеви зраци кои ќе донесат топлина, живот и радост на сите. Зракот беше многу тажен: „Дали секогаш ќе бидам толку слаб? Што добро можам да направам? Но, еден ден една убава сребрена ѕвезда му рекла: „Јас и ти сме посебни.

Знаеме да блеснеме ноќе и да му дадеме магија на светот. Само разгори го целото твое срце и не плаши се од ништо!“ И зракот на месечината се проби низ темната вода на реката и нацрта пенлива патека. Сите птици, риби, па дури и дрвја на бреговите и се восхитуваа. Тогаш светлиот зрак се проби низ отворениот прозорец на една куќа и со милост го погали образот на бебето кое сонуваше бајковит сон. Светлиот зрак почна да си игра на шумското зеленило и и помогна на изгубената срна да ја најде својата мајка. И до утро тој, уморен и среќен, се врати дома - на лунарниот диск. И таму се криеше до зајдисонце, до неговите следни подвизи!“

МНОГУ ВИ БЛАГОДАРАМ НА СИТЕ ШТО ЈА ЧИТАА ПРИКАЗНАТА, И НА СИТЕ ШТО ЈА СПОДЕЛИ ЈА  -  НА СИТЕ ШТО ПОМОГНАА ДА СЕ ПРАВИ ЧУДА СО СВОИ РАЦЕ!

Раскажувачот Миша замина ноќта меѓу 7 и 8 декември 2011 година, по Светлата патека во други бајки...

Да му посакаме Светлина...

П.С Само прочитај...

Споделете ја приказната на други читатели.

Направете го детето среќно...