Православието и неговите богатства...

 

   

Православието и неговите богатства

... Ако човекот очајува од секаква друга помош и ја зацврсти својата надеж само во Бога, и се понизи себеси и не се смета за ништо, тогаш ќе почувствува дека Божествената милост го покрива и му дава сила за да нема ништо повеќе да го малтретира и нема потреба да го натераш да размислува за неа.

Сè му изгледа како да не постоело, а тој, лесен како здив полн со сила, радост, надеж и љубов (зашто вистинската љубов доаѓа од верата и надежта), лета високо, ослободен од тежината на телото и од суетните грижи на телесниот интелект, амбициозноста, инфантилната ревност да се истражува мистеријата на светот и сите други ситници со кои е поврзан нашиот живот.

Ова е чудна и неверојатна состојба, тоа е влезот во Царството Божјо, што го кажува Господ, а што не се кажува со зборови, бидејќи тоа не е телесно возбудување на интелектот, туку откупување направено со благодатта на Светиот Дух, затоа на овој свет нема зборови со кои тоа може да се каже.

Затоа Господ, велејќи „Царство Божјо“ или „Царство Небесно“, никогаш не објасни што е тоа „Царство“, туку само нè научи како да го заслужиме.

За да се роди духовниот човек и тој да излезе од темнината во светлината, потребно е да се страда, како што се прави со раѓањето на телесниот човек. Затоа Христос вели: Тесен е патот што води во живот.

А во Дела на Апостолите некој чита дека Павле и Варнава отишле во Иконија и Антиохија поддржувајќи ги душите на учениците, молејќи ги да истраат во верата и да нè видат низ многу неволји да влеземе во Царството Божјо.

Духовното новороденче мора да плаче како телесното, за да најде млеко да се храни. Човекот кој не се надева на друга помош освен на Бога, на живот освен на Него, на друга радост освен Него, на правда освен Него, и се прилепува со солзи само за Него, имајќи „само родена надеж“, наоѓа милост и почива од „работите од суетното и макотрпно тело“.

За него „љубовта во Христа е најсилното битие во овој живот“, според Свети Исак. И тој не сака да се одвои од Бога, и повеќе ја претпочита смртта од ова одвојување, бидејќи се чувствува добро што Свети Кирил со право вели дека вистинската смрт е одвојување на душата од Бога, а не одвојување на душата од телото...

Во оваа блажена состојба се Светителите, не за неколку часа од нивниот живот, туку засекогаш. И затоа чувствуваат дека од овој свет го вкусиле блаженството на вечниот живот како да е свршувачка.

И тие го сакаат секој човек и секое суштество, бидејќи совршената љубов доаѓа од радоста на верата и од сигурноста и од цврстата надеж што ја имаат во нивните души.

Другите луѓе, грешниците, можеби ќе се сожалат и ќе го заслужат ова ослободување од ропството на расипаноста, да вкусат малку од небесниот леб. Но, повторно, како слаби луѓе што се, од невнимание повторно запаѓаат во животните грижи и го губат мирисот на тајниот свет во кој живееле тоа кратко време.

И тие желно копнеат повторно да влезат во таа небесна состојба, и со солзи копнеат по неа и секогаш се надеваат дека повторно ќе ја видат. И се чудат како ја изгубиле и како повторно станале робови на нејзиното тело, и тагуваат како првородениот кој седел надвор од Рајот, неможејќи пак да влезе.

Знам дека многумина, читајќи што пишувам, ќе речат дека нашиот живот денес не носи толку добри работи. Но, тие не се во право. Денешните луѓе, како што напишав друг пат, не се сите задоволни од животот што го живеат, нека имаат секакви материјални одмори и занимања.

Токму сега човечката душа е во збунетост и мака, бидејќи добро виде дека, иако се надеваше дека ќе ја фати среќата со науката и со материјалната и интелектуалната активност, не го постигна она на што се надеваше.

Значи, има многу луѓе кои се жедни за вистинска душевна храна и за нив пишувам.Таквата жед проголтува милиони луѓе, според зборовите на пророкот кој вели: Ете, доаѓаат денови, вели Господ, и нема да испратам на земјата глад за леб, ниту жед за вода, но глад за слушање на словото Господово...

Православието е изворот од кој трчаат да ја згаснат својата жед луѓето кои не ја нашле вистината ниту во католицизмот, ниту во протестантизмот, ниту во која било друга од безбројните секти што постојат денес.

Така се докажува дека Православието е првата и незаменлива Црква, која не била искривена со световните иновации, ковчегот што во себе го затвора вистинското откровение на христијанската вистина. А нејзината строга традиција е средството со кое оваа вистина е зачувана, не како апстрактен концепт, туку како жива реалност.

Во предговорот на Филокалија, кој е отпечатен на Англиски јазик Свети Никон меѓу другото пишува: Основите на Православието се Светата Библија и Преданија, некои усни, а други напишани во делата на отците.

На друго место тој пишува: Бидејќи во нашите денови немаме духовни водичи, постојаното проучување на овие Свети дела станува неопходно, така што никој не може безбедно да го следи овој прекрасен пат отворен од уметноста на уметноста, науката за духовните науки, совршенство.

За да се успее во тоа, неопходно е да се има вистинска понизност, искреност, непоколебливост и чистота.

А сепак, ние кои го имаме ова богатство на Православието, сакаме религиозно да се храниме со секаква туѓа храна.

Отец Никон, на еден наш што отишол на Света Гора, му рекол: Мора да се сметаш себеси многу среќен што си Православен. Затоа што нема поскапоцено нешто на светот од Православието.

Фотис Контоглу