Секогаш да го почиваме нашиот товар на плеќите на нашата Дева Марија

Секогаш да го почиваме нашиот товар на плеќите на нашата Дева Марија

Добрата совест има за свој принцип и основа смирението, а лошата совест гордоста и непослушноста.

Внимавајте на твојата совест да не биде едно во твојата уста, а друго во твоето срце;

Покајанието го обновува човекот. Ова беше дадено за да се исцели душата по крштевањето и, ако недостасуваше, човек ретко би се спасил. Затоа, доблеста на покајанието нема крај се додека во човекот има здив на живот, бидејќи се случува и совршените да згрешат.

Покајанието е несовршено, со милоста Божја, никој не може да го усоврши покајанието, бидејќи до последниот здив ни треба покајание, затоа што грешиме додека да трепнеш, па затоа тој е непобедлив.

Покајанието прави сè да биде исправно. Нема ништо што може да ја победи Божјата милост.

Бог нè дисциплинира како татко, за да нè ослободи од ексцесите и недостатоците.

Тој нè дисциплинира да не очајуваме, туку да се покаеме и да се исправиме.

Кога правилно го држиме концептот за едукација на неволјите, следи многу божествена утеха.

Поднесувајќи ги страдањата, ние ја извршуваме Божјата волја. Кој трпи искушенија, во која било форма, става лек на душата.

Секогаш да го почиваме нашиот товар на плеќите на нашата Дева Марија и ќе најдеме утеха во нашата болка и тага.

Луѓето, дете мое, се поделени на овој свет на добри и лоши, богати и сиромашни, образовани и необразовани, благородни и груби, интелигентни и глупави. Но, сите тие се собираат во еден момент. Во болка!

Затоа што сите луѓе, без исклучок, ќе страдаат во својот живот. Како што вели и Јов: „Чудовиште, ги усреќи цел живот“. Значи сите луѓе живеат во царството на болката!

Знаеме дека болката е нешто лично со кое човек ќе мора да се справи сам. Тоа е неговиот Крст, кој мора да го подигне, како што Спасителот на светот, Исус, го крена Својот Крст заради нас.

Старец Ефрем Филотејски и Аризонски