Бог е обврзан да помогне!...

 

Бог е обврзан да помогне!

Сведоштво на г-дин Тамиолакис Елефтериу од Крит:

Еднаш се најдов во тешка положба поради моите многу обврски и отидов кај Старецот за поддршка.

По снег и со многу лошо време пристигнав и тропнав на вратата.

Старецот ми ја отвори вратата и брзо ме пушти внатре.

„Те чекав“, ми рече.

Секако дека не го известив.

Ме натера да седнам до шпоретот и трпеливо почна да ми прави чај.

Стави вода во котелот и го прекрсти велејќи: Слава Ти Боже!

 Го стави чајот во чајникот, повторно го прекрсти и пак кажа: Слава ти Боже!

 Конечно го ставил котелот на оган и повторно го прекрсти и повторно: Слава Ти Боже!

Дотогаш не ми кажа ни збор освен „Те чекав“ .

Го гледав и почнав да се нервирам од неговата апатија, бидејќи мојата ме гореше.

Кога го направи чајот, ми ја подаде чашата, ме погледна со тој негов невин и сочувствителен поглед и мирно ме праша што имам и зошто изгледам загрижено.

Изнервиран почнав со акцент да му ги кажувам моите проблеми, нагласувајќи дека светот надвор има многу сенки.

Половично се насмевна, испи голтка од сопствениот чај и ноншалантно рече:

Па, што се грижиш? Господ ќе помогне.

Уште повеќе се налутив и со храброста што ја имав кон него, бидејќи многу го сакав, му реков: 

Е, сега, старче, Господ помага на еден, помага на двајца. Дали е должен постојано да помага? .

Потоа ме погледна сериозно и ми рече нешто што буквално ме погоди:

„Да“, рече, „мора“.

Неговата самодоверба беше толку голема и беше толку очигледна што го знаеше ова од прва рака што одеднаш ми се сврти.

Нервите ми отидоа, се смирив, почувствував бесконечен мир и имав само едно прашање кое му го кажав: Добро, а зошто Господ е должен да ни помогне. 

Одговорот што ми го даде, можеше да ми го даде само човек кој навистина се чувствува како Божјо дете и има лутина кон својот Отец.

Тој ми рече: Исто како ти што имаш деца, така и ти сега чувствуваш обврска да им помогнеш и тргнуваш од Крит за Солун и доаѓаш овде по такво време затоа што си загрижен, така и Бог што нè створи и нè има за деца е заинтересиран за нас, и чувствува потреба да ни помогне.

Да, мора! 

Непосредноста на овој одговор беше таква што наеднаш ми се симна тежината и оттогаш престанав да се грижам за иднината засекогаш.

Од книгата „Житието на Свети Пајсиј Светогорец“

од јеромонах Исак