Извини…

 Извини…

Правам простор во срцето да застанам со тебе, со друг... Правам простор да се вклопиме.
Простувам, односно гледам на другиот таков каков што е, со неговиот грев и неговата неподнослива страна, со сите негови товари и неговите маани и велам: - Ќе те носам, како Крст, ќе те носам до Царство Небесно , сакале или не.
Без разлика дали си бил добар или лош, ќе те носам на мои рамења, ќе те донесам пред Господа и ќе речам: Господи, цел живот го носам овој човек, бидејќи се плашев да не загине.
Сега останува на тебе да му простиш, во името на моето сопствено простување, со Твојата бескрајна милост и да го прифатиш во прегратките на Твојата Љубов!

Митрополит Антониј Блум