Бог секогаш го благословува покајанието!...

 

Бог секогаш го благословува покајанието!

Се сеќавам на едно семејство, кое 15 години беше очигледно просперитетно. Работата им беше прекрасна. Многу удобности. Немаа никакви болести. И некако сите мислеа дека се среќни заедно со своите две деца.

Но, во срцето на сопругот имаше многу горчина, бидејќи неговата сопруга не само што беше рамнодушна кон религиозниот живот, туку, може да се каже, и атеист.

Не се ни прекрстуваше! Во Црквата прашање е дали таа одела еднаш годишно, наспроти сопругот кој секоја недела одел во Црква.

Освен тоа, на големо негодување на нејзиниот сопруг, таа воопшто немала желба да има уште едно дете, а кутриот никогаш не знаел дека таа имала два абортуси.

Но, дали двете деца што ги имал ги воспитал правилно? Хартии, танцови фигури и неселективно користење на телевизија и интернет.

Затоа станаа мрзливи, нервозни, кавгаџии, непослушни. Што се однесува до нивниот јазик и манири? Ги надминаа границите на дрскоста.

Нејзиниот сопруг деноноќно го молеше Бога да ја просветли, да и даде мудрост, да го спречи веќе започнатото распуштање на децата.

На неговите интервенции или на неговите мудри совети, неговата сопруга се побунила.

И тој беше многу мек и кроток и попушти, за жал, и таму каде што не требаше, со надеж дека еден ден ќе се промени.

Неговата работа беше многу напорна и цел ден беше отсутен од дома. Се враќал после 22.00 часот навечер. Чесен, трудољубив, морален и во директна врска со Тајните на Црквата и борбата за духовен живот.

Така поминаа 15 години, тешки и мачни за овој добар татко и сопруг, но 15 години упорни молитви и надеж.

И дојде Божјото време!

Секое лето летувале во некое село надвор од градот. Тие оделе таму со нивниот автомобил. Почна да паѓа слаб дожд. Во еден миг автомобилот почна да се е лизга, се преврте и падна во провалија.

Кога ги извадија од таму, само мајката остана жива! Четири месеци во болница. И таа излезе речиси парализирана во нозете.

Нејзината драма беше многу голема, бидејќи не научила да се потпира на Христос. Плачеше, викаше, протестираше! Помислата за самоубиство постојано ѝ поминувала низ главата.

Никој од нејзините наводни пријатели не доаѓаше да ја види. Само еднаш, обично, за сочувство. И дојдоа роднините, но од интерес, да ја наследат и не го криеја тоа.

Имаше многу имот. И колку повеќе ги гледаше овие, толку повеќе ја чувствуваше својата пустош, нејзината духовна сиромаштија, но и вредноста на својот човек.

За оваа нејзина трагедија, го извести духовникот на нејзиниот сопруг, иако малку задоцнето.

Тој почна со своите посети полека да ја влева во нејзиното срце Христовата благодат, да ја капе сопствената утеха. И нејзиното срце, омекнато од болката, почна да го дише Христовиот мирис.

За неа осамна нова духовна зора.

По некое време таа го кажа следново: Требаше да ме снајде несреќата, за да се разбудам од гревовниот живот, морав да го натерам Бог да ми стави ѓубре пред нозете, за да ме запре пред карпата? Мојот сопруг беше во право. Без Христос сè е празно, и нешто повеќе: хаос!

По неколку месеци и беше вратено физичкото здравје. Таа посвоила четири деца без родители, од Србија, за да им го даде она што ги лишила сопствените деца.

Таа сега живее со нив според Божјите закони, бидејќи сега го ставила во центарот на својот живот. „СИТЕ за Бога“ дури и велеше, низ постојани солзи на покајание.

Бог секогаш го благословува покајанието, дава прошка и напредува со промената на животот во Неговата Црква.

Да не го заборавиме ова никогаш.

Отец Стефанос Анагностопулос