Светоста постои таму каде што не се гледа. На покајаните грешници, не лицемерно совршени...

 Светоста постои таму каде што не се гледа.  На покајаните грешници, не лицемерно совршени...

Вистинско понизување не се големи крстови, „црковни“ привиденија и лажни цркви.
Вистинската понизност е согледување на грешките и повредите што ги предизвикувате на другите и трчање по исправка и промена.  Дозволете другиот да ви ја каже својата жалба за вас, а вие да речете „Благословен, извини што згрешив“.  Не барајте изговори и кога ќе слушнете нешто лошо, направете ја математиката која вели „Дали може да биде во право и да ми каже?“  и почни да си ги бараш сопствените одговорности во себе.
Друг ни прави забелешка и стануваме ѕверови, не сакаме ни да слушаме затоа што веќе си дадовме златен медал на светост и совршенство.
Светоста постои таму каде што не се гледа.  Покајани грешници, не лицемерно совршени кои себеси се гледаат како злато, а другите како јаглен.
Човек кој сака да слуша и да ја извршува својата одговорност за она што ќе го слушне, дури и ако тоа не му се допаѓа, значи дека ги има отворените прозорците на срцето и чека да излезе сонцето.
Дали конечно ми се нуди или гледам на секој облик на врска, соработка како да си поминам убаво на сметка на другите или дури и да стапнам на другиот за да станам?  Дали моите зборови и постапки мирисаат на темјан или конечно зрачам со огорченост?  Вистински понизниот човек постојано се бара во себе, и го смета патот на покајанието, патот на животот, а не некои суви извинувања за очите на светот.
Зборуваме за токсичност и токсични луѓе, но секогаш зборуваме за другите, не се гледаме никаде во овие критики што ги правиме.
Не гледај што правиш.  Затоа што можете да направите сè убаво, но на погрешен начин, а она што го правите ќе заврши како илузија што ќе дојде од „контаминирано суштество“.
Гледајте што сте и борете се да ве сакаат онолку колку што сте повредени.  Биди тоа „битие“ што ќе тече со темјан.
Навистина понизните и со својата тишина зрачат со радост и благодарност кон другите!
Не заборавајте дека има света тишина но и демонска тишина.  Светата тишина зборува со Христа и ако не се слуша, демонската тишина е внатрешен крик кон ѓаволот и напад на братот...

Добредојдовте браќа мои

Отец Спиридон Скутис