Нема присилно покајание

 Нема присилно покајание

- Старче, Свети Исак пишува: Кога покајанието се прави без намера, тоа ниту содржи радост, ниту се смета за достојно за награда.  Како може некој да се покае без негов избор?

- Тој е принуден (така) да се покае, затоа што паднал во очите на другите, но нема смирение.  Јас така го разбирам.  Покајанието не е принудено.

Со други зборови, те молам да ми простиш за лошите работи што ти ги направив, за да ги избегнам последиците, но внатре не се менувам.

Опседнат човек се преправа дека се покајал и е лукав, се облекува со фингирана добрина, за да ги заведе другите.

Но, дури и ако некој оди да ги исповеда своите гревови на духовник, затоа што се плаши да оди во пеколот, тоа не е покајание.  Затоа што не е дека се кае за гревовите, туку поентата е да не оди во пеколот!

Вистинското покајание е прво човек да ја сфати својата грешка, да страда, да бара прошка од Бога, а потоа да се исповеда.

Така ќе дојде Божествената утеха.  Затоа секогаш препорачувам покајание и исповед.  Никогаш не препорачувам само исповед.

Да, дури и кога има земјотрес, се гледа дека оние кои имаат добар избор се шокирани, се каат и го менуваат својот живот.

Останатите, повеќето од нив, за момент се освестуваат, но штом ќе помине опасноста, се враќаат на стариот живот.

Затоа, кога некој ми кажа дека има силен земјотрес во градот каде што живее, му реков: „Многу те потресе“.  Но, дали те разбуди?

Ме разбуди, ме разбуди, ми вели.

Но ти пак ќе спиеш, му реков.

Свети Пајсиј Светогорец