За нашите Свети Божји посредници на небото 2-дел

 За нашите Свети Божји посредници на небото

СТАР ЗАВЕТ ДОКАЗИ

Одредбата за молитвата на Светиите кон Бога е најнапред потврдена од Стариот Завет.  Во него наоѓаме приказна за тоа како Авраам му се молел на Бога за Авимелех: „И Авраам Му се помоли на Бога, и Бог ги исцели Авимелех и неговата жена и неговите слугинки, и тие почнаа да раѓаат“ (1. Мој. 20:17).  И Мојсеј се молеше за фараонот: "И Мојсеј излезе од фараонот и Му се помоли на Господа. И Господ направи според зборовите на Мојсеј и ги отстрани мувите од фараонот, од неговите слуги и од неговиот народ: не остана ниту една." (Излез 8:30-31).  А за еврејскиот народ: „И Мојсеј Му се помоли на Господа, и огнот стивна“ (Броеви 11:2), „а и на Арона силно се разгневи Господ и сакаше да го погуби; но јас тогаш се молев и за Арона„ (5. Мој. 9:20), исто така Самоил се молел за Израел;  „Самуил го повика Господа за Израел, и Господ го чу“ (1. Кнг.Цар. 7:8-9; види исто така 1Кнг.Цар. 1:12-23; 12:23; 1Кнг.Цар. 13:1-7).

Во книгата Јов, Господ му вели на Теманецот Елифаз: Мојот гнев гори врз тебе и врз твоите двајца пријатели, затоа што зборуваше за мене не толку правилно како што зборуваше мојот слуга Јов. Затоа, земете за себе седум бикови и седум овни и оди кај мојот слуга Јов и жртвувај се за себе, и мојот слуга Јов ќе се моли за тебе, зашто само неговото лице ќе го прифатам, за да не те отфрлам... И направија како што им заповеда Господ, и Господ го зеде лицето на Јов (Јов.42, 7-9).

Првосвештениците и свештениците, според одредбите на Мојсеевиот закон, Му се молеа на Бога за луѓето.  Во Левит 9:7, Мојсеј му вели на Арон: „Пристапи до жртвеникот и принеси жртва за гревот твој и твојата жртва сепаленица,помоли се за себе и за домот свој, и принеси жртва за народот и помоли се за нив, како што заповеда Господ“.

Повикувањето на Бога во молитвата на еврејскиот крал Манасија: Господи Семоќен, Бог на нашите татковци, Авраам, Исак, и Јаков и нивното праведно семе… е слика на молитвата, во која молитвата на предците кон Бога е.  Зашто, тој ги празнува предците и нивните праведни потомци за ништо друго освен да укаже на нивната молитва кон Бога за себе и да се повика (заради нивните молитви) на Божјата милост кон себе.

Освен тоа, од зборовите на Исаија до Езекија, кој Му се молел на Бога да не умре, како што му објавил Исаија: Вака вели Господ, Богот на Давидовиот татко, твој: Ја чув твојата молитва, ги видов твоите солзи. и ете, ќе додадам на твоите денови  петнаесет години... јасно е дека тој ја прими Божјата благодат и милост заради Давид, неговиот татко, чие име Езекија го повика во молитва (види Ис.38:1 -7).

Исто така во 2. Цареви (20:15) Езекија го повикува Бога и Го нарекува Бог на Израел.  Овој призив зборува за молитва кон Богот на Израел, односно Јаков и неговите праведни потомци.

Во својата молитва при осветувањето на Божјиот храм, цар Соломон го повикува Бога да ја чуе неговата молитва за храмот и се сеќава на зборовите Божји упатени до својот татко Давид, велејќи: „И сега, Господи, Боже Израилев, исполни му го на својот слуга Давид, татко мој, што си му рекол...“.

Во оваа молитва, Соломон јасно бара од Бога да се сети на Израел и Давид и да ги слушне неговите молби.  Оваа молитва е пример за повикување на застапништвото на Светите кои му угодиле на Бога.  Молитвите од овој тип се наоѓаат низ Стариот Завет.  И од нив станува јасно дека Стариот завет го исповеда фактот дека праведниците - живите и мртвите - се молат на Бога.

НОВИОТ ЗАВЕТ ДОКАЗИ

Во Новиот Завет, молитвата за другите е заповед на нашиот Господ Исус Христос (Мат. 5:44; Лука 6:27).  Самиот Христос ни даде пример за таква молитва молејќи се за оние што Го распнаа (Лука 23:34).  Архиѓаконот Стефан се молел и за оние што го каменувале (Дела 7:60).  И Павле го учи истото во Римјаните 22:14.  И во првото послание до Коринтјаните (4:3-15).  Истото го пишуваат Петар во Првото послание (3:9) и Јаков (5:16).  И Јован се моли за Гај, да биде здрав и да напредува во сè, како што напредува неговата душа.  И, воопшто, целото Свето Писмо е проникнато со духот на молитвата кон Бога еден за друг.  Оној што се моли за друг станува посредник меѓу него и Бога;  така што секој што се моли за друг ја врши работата на посредник.

Црквата добила од Апостолите заповед и пример да се моли за целиот свет, да се застапува пред Христа за светот.

Во своите молитви кон Бога, Црквата го моли Господа да ги прифати нејзините молби и ги повикува молитвите на Светиите и Пресветата Богородица, бидејќи верува во нивната смелост пред Бога и во нивната нелажна и постојана љубов кон Црква Христова. .

Црквата верува (кога ги повикува во молитвите  Светиите) дека Светите кои во текот на животот Му се молеле на Бога за мир и благосостојба на Светите Христови Цркви не престануваат да го прават истото и во небесната победоносна Христова Црква.  Тие  ги слушаат нашите молитви кога ги повикуваме, Му се молиме на Бога и стануваат носители на милоста и милоста Господова.

Откровението на Јован (5:8) јасно зборува за молитвата на Светителите.  Во Дела на Апостолите е напишано дека Црквата се молела за Петар, кој бил во затвор: „Така го држеле Петар во затвор, а во меѓувреме Црквата внимателно се молела за него на Бога“ (Дела 12:5).

А Апостол Павле им пишува на Римјаните дека секогаш, непрестајно се сеќава на нив во своите молитви кон Бога (Рим. 1, 9).  Меѓутоа, тој бара од нив да се молат на Бога за него, да се спаси од неверниците во Јудеја и неговата служба за Ерусалим да биде поволна за Светите (Рим. 15:31).

Во своето Второ послание до Коринтјаните, Апостол Павле вели дека бил избавен од смртта и ќе биде избавен од Христос „со помош на вашата молитва за нас, така што за она што ни е дадено, со посредство на многу, многу би се заблагодарил за нас“.  А во Посланието до Ефесјаните, Павле пишува: „Му благодарам на Бога за вас без престан, сеќавајќи се на вас во моите молитви“ (1:16), и го заповеда следново: „Молете се со секоја молитва и молба во секое време и стремете се кон тоа со секого со постојаност и молба за сите Светии и за мене...“ (6:18-19).  Апостол Павле го заповеда истото во сите свои посланија.  До Филипјаните тој пишува: „Му благодарам на мојот Бог во секое сеќавање за вас“ (1:3).  А во Посланието до Колосјаните вели дека секогаш се моли за нив (1,3-4) и им заповеда да се молат за него, велејќи: „Бидете постојани во молитвата, будни во неа со благодарност; молете се и за нас. “ (4,2-3).

А на Солунјаните им пишува: „Секогаш Му благодариме на Бога за сите вас, сеќавајќи се на вас во нашите молитви, непрестајно сеќавајќи се на вашето дело на верата“ .  Но, тој им заповеда да се молат за него, велејќи: „Браќа! (1 послание, 1;2,3,4)

Во Првото послание до Тимотеј, тој прашува: „Значи, најнапред те молам да упатуваш молитви, молби, посредници, благодарност за сите луѓе, за царевите и за сите оние кои се на власт, да водиш тивок и спокоен живот во секаква побожност и чистота, зашто тоа е добро и угодно на нашиот Спасител Бог“ (2:1,2,3).

А во Второто послание до Тимотеј пишува: „Постојано се сеќавам на тебе во моите молитви дење и ноќе“ (1,3) и се моли за душата на покојниот Онисифор, велејќи: „Нека Господ да му даде милост во тој ден“.  Истото им го пишува на Филимон (1:4-22) и на Евреите (13:18).

Апостол Јаков зборува за „молење еден за друг: „Молете се еден за друг за да оздравите: горливата молитва на праведникот може да направи многу и не врнеше на земјата три години и шест месеци;  И повторно се молеше: и небото даде дожд, а земјата го даде својот плод“ (5:16-18).

А Светиот Јован Богослов ни заповеда да се молиме за нашите браќа грешници, велејќи: „Ако некој го види својот брат како греши со грев до смрт, нека се помоли и Бог ќе му даде живот, односно оној што греши со грев, не до смрт. “ (1 послание, 5:16).  Значи, од кажаното, јасно се гледа дека: Молитвата за другите е заповед на нашиот Спасител и на апостолите;  Таа е угодна на Бога;  Бог ги прифаќа нашите молитви за нашите  браќа;  Тој ги слуша молитвите и им дава живот на грешниците, односно не простува смртни гревови;  Молитвата на праведниците има голема моќ и делотворност.

Значи, ние имаме обврска да се молиме за другите и да ги повикуваме молитвите на праведниците за грешниците, бидејќи овие праведници имаат голема смелост пред Бога;  на крајот на краиштата, како што дознавме, нивната молитва е поволна пред Бога, а Бог, откако ги слушна молитвите на праведниците, не простува смртни гревови.

Значи, знаејќи го сето ова, дали е дозволено да се сомневаме дека Светиите и праведниците (кои се молеа за нас во текот на својот земен живот, а сега се пренесени од Господ во Небесната Црква) се молат за нас, кои припаѓаме на Црква ?

Таквото сомневање изразува неверување во догмата дека оние кои умираат на христијански начин преминуваат од смрт во живот, во земјата на живите, во селата на праведниците, во Царството Небесно.  И ако веруваме во оваа догма, мора да веруваме и дека Светителите и праведниците се молат за нас и ја креваат нотата на нашите сопствени молитви, бидејќи сите ние сме членови на едно Тело - Црквата.  Значи, Светителите се молат за нас и стануваат носители на даровите Божји за нас.

Оние кои не се согласуваат со ова велат: „Еден е Посредникот меѓу Бога и луѓето“.  Но, ако ни кажат така, тогаш најпрво треба да го свртат овој срам кон Светите апостоли, ако се навистина сигурни дека ова нивно гледиште е точно, бидејќи ние - како што видовме од кажаното - ќе го следиме учењето на апостолите.  Сепак, спротивставеното мислење е погрешно.  За нивните разлики сменете ја темата на разговорот.

Како прво, оваа позиција ( Еден Посредник меѓу Бога и луѓето) нема никаква врска со нашата тема, застапништвото на Светиите пред Бога.  Едно е посредништвото на Христос, Искупителот на човечкиот род.  Нашиот Господ Исус Христос, Синот Божји пред Својот Отец, а друго е застапништвото на сите Светии  Богородица и ангели пред Спасителот Христос.

Бидејќи фразата „Еден Посредник меѓу Бога и луѓето“ објавува дека нашиот Господ Исус Христос е Спасителот и Откупителот на светот и на сите им дава до знаење дека Еден е Оној што ги избавил луѓето од замките на лукавиот, и дека мораме да веруваме во Него и да се крстиме, да ни се простат гревовите и дека без Него нема спасение.  Никој не се противи на ова.  Така веруваме и исповедаме.  Меѓутоа, догмата за застапништвото на светителите пред Спасителот Христос ја изразува токму нивната вера во Спасителот, Кој ги прославил Своите Свети и ги слушал нивните молитви.  Значи, горенаведениот приговор, заснован на неправилно, претерано сфаќање на изразот „Еден посредник меѓу Бога и луѓето“, со чија помош се обидуваат да не убедат да не посегнуваме по застапништвото на светиите, е надвор од темата, бидејќи на што се базираат е сосема друго прашање, со кое никој не се расправа.  А бидејќи е различно, тоа ниту го потврдува ниту противречи на нашето гледиште за молитвата на Светителите.  Зашто едно е посредништвото на Синот пред Отецот, а друго е застапништвото на Светиите пред Христа, Кој ги прослави.  Нивниот приговор не ја достигнува целта, бидејќи од премисата „Еден посредник меѓу Бога и луѓето“ заклучуваат дека нема посредник до Христос.  Ова е нелогично.  Точниот заклучок би бил: „тогаш нема друг посредник пред Бога Отецот“.  Меѓутоа, оние кои го изнесоа овој приговор не го следат овој логичен синџир и запаѓаат во логичка грешка - софизам и инсистираат дека така не учат на побожност.
Дека пред Отецот има само Еден Посредник - Синот, е непобитна вистина.  Меѓутоа, има претставници пред Синот - сите Свети кои го следат.  Затоа, иако Му се молиме на Синот, ја повикуваме Богородица и сите Светии, кои ги сметаме за посредници пред Спасителот.  За тоа научивме од Светите Апостоли.  И кога Му се молиме на Бога Отецот, се сеќаваме само на Синот како посредник и претставник.  И никогаш не се молиме на Бога Отецот во тајните или светите обреди, без да се сеќаваме на Божјиот Син како единствен Посредник меѓу Бога и луѓето.

Свети Нектариј Егински