„СПЕЦИЈАЛЕН ЛЕК“

 „СПЕЦИЈАЛЕН ЛЕК“

Мајка ми имаше постојана главоболка онолку долго колку што можеше да се сети. Единствената разлика беше во тоа што понекогаш болеше повеќе, понекогаш помалку - тогаш болката беше речиси незабележана. Затоа, не бев изненаден кога, при мојата следна посета дома, сè уште на прагот од куќата, сестра ми ме пречека со зборовите:

„Мама има силна главоболка, не може ни да стане да те види“.

- Сега ќе ја лечам! – реков со некаква самодоверба која доаѓа од никаде.

Јас всушност имав посебен лек со мене.

Непосредно пред ова, во јули-август 2000 година, главата на Светиот великомаченик и исцелител Пантелејмон беше донесена во Москва од Света Гора Атон. Редот во храмот Христос Спасител беше огромен, бидејќи на моштите и останаа само уште неколку дена да остане во Русија пред да се врати на Света Гора. Луѓето стоеја 10-12 часа, вклучително и ноќе.

Стигнав во храмот после работа, околу седум навечер. Се најдов на крајот од редот, го извадив акатистот на Светиот великомаченик и исцелител Пантелејмон и почнав да читам.

Бев пријатно изненаден од православниот народ кој убаво, молитвено стоеше во редот, концентриран на своите мисли. Скоро и да немаше разговор. Една жена искрено призна:

„Ова е трет пат да стојам...

“ зошто, не успеа двапати да стоиш?“ – сочувствително прашал човекот до неа.

- Првиот пат успеав да ја прескокнам линијата, а вториот пат другарите ме пуштија да влезам. И тогаш во сон го  сонував  Свети Пантелејмон и ми тече: „Но, никогаш порано не си ме видела! Се разбудив, сонот исчезна, се облеков и дојдов овде. Еве јас стојам. Мислиш дека Свети Пантелејмон ќе ми прости?!

Успеавме да се приближиме до Светата глава на Свети Пантелејмон дури наутро. На излезот од храмот на сите им беше даден масло во мала шишенце, благословено на моштите на Светиот великомаченикот и исцелител Пантелејмон. Имаше само малку, не повеќе од два-три милиграми.

- О, како можеме да го користиме, има толку малку? И не можеме да го споделите со други! – Го прашав монахот кој ги делеше шишенцата.

- Ќе разредиш со друго масло.

„Да“, си помислив.

Дома го истурив светото масло во друго масло.

Го донесов овој скапоцен камен кај мајка ми дома

Оставајќи го куферот во ходникот, зедов со себе само шишето масло од Светиот исцелител Пантелејмон и отидов во спалната соба каде што лежеше мајка ми.

- О, синко, главата ме боли толку многу што не можам да ја видам белата светлина! – се пожали мајка ми наместо да се поздрави.

– Сега ќе те излечам! – самоуверено изјавив и си помислив: „Не јас, се разбира, туку Светиот исцелител Пантелејмон...“

Го отворив шишето. Го потопив чистиот крај на кибрит во масло (немав што друго да најдам), ја  прочитав „Оче наш...“ и крстобразно го поминав челото на мајка ми.

Сосема неочекувано за мајка ми, а уште повеќе за мене, од нејзиниот нос излегуваше апсолутно црна крв! Црно како земја! Мајка ми стана, а јас успеав само да ги подигнам дланките за да не се истури крвта на креветот и ѝ викнав на сестра ми:

„Брзо донеси некаков сад!

Сестрата донесе сад, ѝ помогна на мајка ми да седне на работ од креветот, а црна крв течеше и течеше, пополнувајќи го дното на прилично обемниот сад.

И одеднаш, како што неочекувано започна, крварењето престана. И три светли црвени капки крв паднаа на црната течна маса одозгора, без да се мешаат со неа.

Ги погледнавме зачудено.

- Не ме боли повеќе!

Мајка ми ја сврте главата на едната и на другата страна и се насмевна: „Не боли!“

Ми се чинеше дека тоа ја изненади уште повеќе од црната крв во садот.

- О, синко, ти ме излечи!

- Не јас, мамо, туку Светиот исцелител Пантелејмон! – Конечно ја бакнав мајка ми. „Тој ти го испрати ,,специјалниот лек“. Мајка ми како дете, како што и самата ни кажуваше,  ја украсувала Неговата икона во црквата со цвеќе за празниците!  

Исто така, беше изненадувачки што мајка ми никогаш повеќе немаше главоболка.

Автор: Александар Ужанков