Едно да запомниш дете мое, ако не простиш, заборави го рајот...

 

Едно да запомниш дете мое, ако не простиш, заборави го рајот...

    Пријатели, луѓе ќе ни поминат низ животот, луѓе кои ќе не повредат, луѓе кои ќе не изневерат, луѓе кои ќе ни наштетат...

 Како и да одите, ова не може да се избегне!  И ќе им се налутиш... И ќе збеснаш... И ќе реагираш... И ќе плачеш... И ќе се распукаш... Сето ова е нормално!  !!  Но, доаѓа момент, можеби не сте го почувствувале, кога ќе помине првото „пламнување“, напнатоста...смирете се...

Ова е точката каде што треба да одлучиме.  Да одлучиме дали ќе ја задржиме злобата внатре или не.  Да одлучиме дали да го задржи гневот внатре или не.  Да одлучиме дали ќе простиме и ќе продолжиме напред, велејќи си дека сработеното е направено, дека времето не се враќа назад или ќе останеме заглавени во минатото.

Но, не е лесно..., можеби ќе речете.  Да, воопшто не е лесно!  Има ситуации кои ни човечкиот ум не може да ги сфати.  Па, како може да се прости?  Те разбирам кога велиш дека понекогаш раните навистина не зараснуваат и сеќавањата сè уште можат да болат.  Но, кога не простуваш, ги живееш одново и одново!  Не оди понатаму.

Колку и да сте лути, колку и да сте бесни на тој што ве повредил, само вие сте казнети.  Не добиваш ништо!  ништо не се менува!  Уште еден товар, кој неправедно, пак, го носите сам... Другите ништо не трпат!  Едноставно не си дозволувате да бидете среќни и да живеете!

Простувањето е „мелем“ за душата!  Простувањето ја лекува секоја рана.  Но, тоа не значи дека белегот нема да продолжи да постои и таму се создава недоразбирањето.

 Простувањето значи да продолжите понатаму!  Некогаш простувате и одлучувате да останете во врската, а понекогаш одлучувате да простите, но да продолжите и да ја прекинете врската.

   Простувањето не е лесен процес.  Потребна е многу ментална подлога, храброст и... „заладување“!  Не можеме да ја избегнеме болката што ни ја предизвикале другите во нашите животи.  Но, простувањето е дадено од Бога.  Неопходно е да им го понудиме на нашите ближни, како што великодушно ни е дадено од  Бога.

Простувањето ги откупува нашите срца, ги чисти.  На крајот на краиштата, никој од нас не е совршен.  Сите ние сме луѓе, способни да правиме грешки или да ги вознемируваме луѓето околу нас.  Затоа пријатели мои, да внимаваме да не чуваме злоба и гнев кон никого.  Нема поголемо „ропство“ на нашата душа од ова.  Простуваме и продолжуваме понатаму...

 Ќе завршам со зборовите на просветениот старец Ефрем  Аризонски и Филотејски: 

Едно да запомниш дете мое, ако не простиш, заборави го рајот...