„Несериозната и површинска вера на некои христијани е најочигледна кога ќе им се случи нешто да претрпат“

 „Несериозната и површинска вера на некои христијани е најочигледна кога ќе им се случи нешто да претрпат“

Еднаш сретнав една христијанка, која во мирно време, со некоја претерана самодоверба рече: „Длабоко, но многу длабоко верувам во Бога“.

Но, кога ја посетуваа разни искушенија, таа толку многу ропташе против Промислата Божја, што ако некој верник ја слушне, мораше да ги покрие ушите за да не ја чуе.

За жал, секојдневно сретнуваме многу такви христијани, мажи и жени. А сепак малкумина го сфаќаат својот грев и го признаваат.

Несериозната и површинската вера на некои христијани се гледа пред се кога ќе им се случи нешто да настрадаат или ќе се разболат.

Тие поминуваат маченички живот. Гледаат мозолче и веднаш се сомневаат во зло. Тие постат еден ден и наводно чувствуваат како им се тресат колената. Понекогаш повторно кашлаат затоа што мислат дека заболеле од некоја болест.

Една идеја не поминува, а друга ја следи.

Овие индивидуи се патетични патолошки појави, дека само длабоката вера во Господ може да ги ослободи од оваа состојба и да ги натера да ја почувствуваат радоста на животот.

Спомнувам примери на некои христијани, таканаречени верници. Кога ќе се случи, на пример, да заболат од грип и да се разболат, веднаш стануваат загрижени, во исто време стануваат нервозни, тирани кон другите.

Ќе речете, човечка слабост!

Да, човечка слабост, но која има своја причина во нашата мала вера и мора да ја исповедаме.

Други, пак, на кои Бог, испитувајќи ги, им дозволува да останат болни одредено време, стануваат депресивни, затоа што не можат, на пример, да одат во црква, да учествуваат во церемонии, да постат, да ги извршуваат своите наводни верски должности.

Како да не е должност потчинувањето на Божјата волја. Имаат таква површна религиозност.

Читатели, можеби сте имале идеја до денес, кога ги читате овие редови, дека сте силни, цврсти во верата.

Па, дали изневерувавте? Бидете внимателни, бидејќи постои еден критериум: Нашето потчинување на Божјата волја.

Проверете го! И ако твојата волја во време на искушение е доброволно и целосно потчинета на волјата Божја, заблагодари Му се, зашто Тој ти дал дар на вистинска вера

Ако не, тогаш од срце жалете се за недостатокот на вера, исповедајте и бидете сигурни дека Христос ќе ви прости.

Само внимавајте! Не ја одложувајте својата исповед, бидејќи иднината не е наша.

Свети Златоуст за ова вели: „Плачете пред време, да не плачете таму; покајте се сега, тогаш нема да има време за покајание; да работиме за доброто додека можеме, ако изгубиме пари, можеме повторно добиваме, но ако го изгубиме времето, не можеме да најдеме друго“.

Димитриос Панагопулос