За време на постот често се случуваат искушенија и падови.

 

Предвелигденскиот период низ кој минуваме предизвикува, или треба да раѓа некои посебни чувства во нас. Убавата и побожна химнографија од овој период, многуте можности за богослужба и посниот пост сакаат да не зближат.

Да погледнеме во себе, да размислуваме и да спроведеме самоиспитување кон искрено покајание.

Многу луѓе го игнорираат или не сакаат да пристапат кон значењето на овие денови, продолжувајќи го својот монотон живот.

Додека вели дека животот го заморува, тој не прави ниту еден чекор кон значајна промена.

Следи строга диета, но не пости.

Оди кај психолог, со часови седи пред телевизор, но не оди во исповеда, ниту во црква.

Човекот денес не сака ништо да дава, само да прима, без труд и без лична жртва. Се плаши да се погледне во очи. Таа систематски го избегнува. Мака во неговата внатрешна празнина.

Постот функционира како рендген апарат, како камера, како огледало. На некој начин го сметаме за одбивен, бидејќи ќе ја открие нашата скриена реалност.

Духот на консумирање, на погодност, на нескромно размислување не му дозволува на човекот да се ослободи од многу непотребни нешта што му го исполниле животот.

Великиот пост е пренасочување и можност за трансформација. Молитвата што во целиот овој период ја кажуваме петстотини пати во светите богослужби, од страна на свети Ефрем Сирин, ни кажува да го напуштиме духот на безделничење, љубопитност, амбициозност  и да стекнеме трезвеност, смирение, трпение и љубов. Во оваа прекрасна и богата молитва има молење до Бога: „Дај ми да ги видам моите согрешенија и да не го осудувам мојот брат...“  , односно, да ги оставиме настрана озборувањата, постојаните остри критики и да се свртиме во себе, исправајќи ги грешките.

Великиот пост сака да нè фокусира и да помогне во нашето исцелување од духовните болести кои ни го затемнуваат умот, ни го прават животот тежок и вознемирувачки.

Ако постигнеме одреден степен на самосознание и пoкајание, тогаш Великиот пост нема да биде мрачен и неплоден период, туку станица која нема да биде полна со свештенички обврски, туку омекнување на нашите камени срца, што ќе доведе до братска љубов и побожност.

Прекумерниот рационализам на тешките времиња сака да не оддалечи од секаква мистичност, исихазам, света мистерија, суперлогична и метафизичка. Резултатите од ова дистанцирање станаа очигледни. Преовладува меланхолија и очај, што многумина ги растажува. Времето е зрело за длабоко признавање на отпадништвото и враќање во колевката на распната љубов.

За време на постот често се случуваат искушенија и падови.

Тие треба да нè направат позрели, да не балансираат и да нè направат помудри. Животот на христијаните, никогаш да не заборавиме, е крстообразен. Без распнување, нема воскресение.

Постот е убава и добра подготовка, полуосветлен коридор кој води до светла дневна соба. Нозете на постот се молитва и пост. Молитвата и постот без смирение и љубов не даваат плод. Постот и молитвата се обидуваат да ја ублажат нашата прекумерна себичност.

Да не ја пропуштиме можноста на овој пост. Во Црквата проблемите наоѓаат решенија. Студената зима носи пролет. По периодот на Триодот следи Педесетница. Облачноста никогаш не е трајна. После ова, сонцето е поубаво. Сега, како што вели еден прекрасен тропар, е „време за покајание и време за молење“.

Монах Мојсеј Светогорец