Дали сакате да живеете, дали сакате да бидете вистински среќни, да ја спасите својата душа и да стекнете вечен живот?

„Ако умреш пред да умреш, нема да умреш кога ќе умреш“

Дали сакате да живеете, дали сакате да бидете вистински среќни, да ја спасите својата душа и да стекнете вечен живот? Одлучете сега да ја промените насоката. Надминете ја вашата мрзеливост, вашето одолговлекување, направете крст и со жар и вера кажете: Во името на Отецот и Синот и Светиот Дух. Амин.

Вистинскиот живот, верата не се победува само преку побожни размислувања, туку главно преку стремеж напор. Не се зборовите и теориите кои нè учат која е целта на нашиот живот, што е Бог, туку искуството на духовниот живот. Бог е егзистенцијален, вистинит, пренослив, но и благороден, не ни се наметнува, нè остава да го откриеме. Треба да го отвориме прозорецот за да влезе сонце, светлина, чист воздух.

Само со добро расположение, оптимизам, радосен стремеж и вера и надеж во Божјата промисла ќе се спознаеме себеси, смислата на нашиот живот, Бог. Никогаш не можеме да постигнеме цел ако седиме со скрстени раце и чекаме, велат светите отци.

Нашиот живот често се споредува со работата на градинарот. Земјата што ја обработуваш е твоја од Бога . Семето, топлината на сонцето, дождот и растењето на растението се дарови од Бога. Меѓутоа, работата на одгледување е наша работа (на градинарот).

Ако градинарот сака да има богата жетва, мора постојано да работи да обработува, да сади, да плеви, да наводнува, да копа. Во спротивно, на тоа што го засадил му се закануваат многу опасности. Никогаш не смее да престане да работи. Напротив, градинарот има должност да биде буден и подготвен за секакви непредвидени ситуации, но секогаш имајте на ум дека жетвата ќе зависи од Божјиот благослов. „Секој добар подарок и секој совршен подарок слегува одозгора„.

Градината за која сме должни да се грижиме и постојано да ја чуваме е нашиот сопствен живот. Жетвата е радост на животот, вечен живот, живот во Христа.

Вечниот живот е вечен затоа што е надвор од времето и местото и надворешните околности. Вечниот живот значи живот на вистинска слобода, тоа значи живот полн со светлина, љубов и добрина. Овој живот не е ограничен со никакви граници и затоа напредува и се протега напред без крај. Тоа е бескрајна ситуација и за секој човек, единствена и неповторлива, како што секој човек е единствен и неповторлив.

Вечниот живот започнува овде, на оваа земја, но нема крај. Ниту една земна сила не може да го победи овој живот и да го натера да престане да постои. Вечниот живот, сепак, не мора да го бараме надвор од себе и околу нас, туку во себе, во длабочините на нашите срца, а борбата е главно со самите нас. „Измири се со себе и со тебе ќе се измират и небото и земјата“ (вели свети Исак Сирин).

Настојувајте, со постојана посветеност на духовниот живот, да влезете во најдлабоката одаја на вашето срце и тогаш ќе можете да ја откриете и небесната одаја. Затоа што и двете се иста работа. Веднаш штом ќе влезете во едното, вие сте во двете. Чекорите до царството небесно се во тебе, скриени во длабочините на вашето срце. Ослободете се од своите гревови, неволји, поплаки и тогаш во себе ќе ги најдете скалите што ќе ви овозможат да се искачите повисоко. „Царството небесно е во нас“.

Небесната одаја, за која зборуваат Божјите светители, е самиот вечен живот, царството небесно, царството Божјо, самиот Христос, животот „во Христа Исуса“.

Кога знаеме каде се одвива борбата што ја започнавме и која е нејзината цел, тогаш разбираме и зошто борбата се нарекува невидлива војна. Сè се одвива во срцето, во длабоката тишина што владее во нас. Сериозно прашање, на кое светите отци му придаваат големо значење, е ова: „држете ги усните затворени за она што се однесува на вашите тајни длабочини„. Ако некој ги отвори или олабави вентилите, топлината скриена во вас, во длабочините на вашето срце, бега.

Не кажувајте ништо на другите за вашите нови одлуки во врска со вашиот внатрешен живот. Не треба да зборувате за новиот живот што сте го започнале и за длабокото искуство што го чувствувате. Духовниот живот е мистериозен по својата суштина. Тоа е прашање меѓу вас и Бог. Само меѓу вас двајца. Единствен исклучок може да биде вашиот духовен отец.

Оваа тишина е многу потребна и витална за духовното патување. Затоа што секој што зборува за својот личен живот го храни својот нарцизам и самољубие. И тие мора да се победат со сите средства!

Тишината, напротив, помага да се зголеми довербата во Бога, кој гледа „тајно“. Преку тишината, се практикува разговор со Бога, кој слуша што Му зборуваме без потреба од зборови. Ова е нашата поддршка и во него мора да сме ја положиле целата наша доверба. Вие сте закотвени во вечноста, во волјата Божја. И нема сомнеж или спор од кој било вид.

Затоа, треба да размислите дека сè што ќе наидете на вашиот пат, мало или големо, е испратено од Бога да ви помогне во вашата борба. Само Тој знае што ви е корисно и што ви треба во секоја ситуација: успеси, падови, искушенија, таги... Ништо не се случува случајно и без да биде вредна можност да се научи од тоа. Ова мора добро да го разјасните во себе, бидејќи така расте вашата доверба во Господ.

Друг сличен елемент за овој подвиг што ни го даваат Божјите светители е овој. Мора да се сметате себеси како дете. Сета човечка мудрост, без оглед на вашата борба, каква и да е вашата општествена положба и какви било земни добра што ги поседувате, што и да не ве упатува кон Бога, е бесплоден, непотребен товар, кој не ја ослободува активноста на срцето, а со тоа и штетен (гордост или очај).

Затоа, мора да влезете во трансцендентната логика да го сметате целото ваше човечко знаење за ништовно и да станете „будала“ за да станете мудар. Мора да станеш сиромашен за да станеш богат. Мора да станете „слаби“ ако сакате да станете силни. Ако сакаш да бидеш прв, „стани последен од сите“, ако свртиш надесно, „сврти и лево“. Оваа претерана логика нема врска со тврдења, со споредби, ги поистоветува непријателите со пријателите, смртта со животот, времето со вечноста, вознемиреноста со надежта, тешките заповеди со „љубезниот јарем“, го прави човекот Бог по благодат.

Извадоци од книгата „Патот на подвижниците“