Во духовниот подвиг се бориш трикратно: против себе, против демоните и против луѓето

 „...и сите ќе ве мразат заради моето име...“ (Лука 21:18).

 Господ ни ја кажува вистината.  Вистината која боли.  Која е оваа вистина?  Вистината е дека ќе има многу кои не само што ќе не исклучат од нивните животи, не само што ќе не дискредитираат, не само што ќе не исмеваат, не само што ќе се шегуваат со нас, туку и ќе не мразат затоа што се трудиме да живееме побожно, христијански, според Божјиот закон, Зборовите на Црквата, според преданието на Богоносните Отци на Црквата.

 И навистина е факт дека има многу кои ќе се соочат со личност која се кае и радикално го менува својот живот како човек што го изгубил умот, како глупав човек.

 Многупати, сепак, тие не остануваат на оваа дискредитација, но сега гледате како гневот на овие луѓе излегува врз личноста која повеќе не се помирува со гревот.

 За жал, има луѓе кои додека веруваат (така тврдат) во Христа, ако сретнат личност која длабоко и искрено се бори, која се труди да го живее секој момент од својот христијански живот, а не некои моменти од својот живот, се обидуваат да го убедат дека не му треба толку борба, толку труд.  Тоа е она што често се вели „Биди во Црквата, но не толку...“.  Но, што значи ова?  Можеш ли да бидеш малку подалеку од Црквата?  Или ќе бидеш или нема да бидеш.  Или ќе бидеш Христов или нема да бидеш.  Тоа е како да кажете „малку сум трудна...“.  Дали тоа се случува?  Или ќе бидеш или нема да бидеш!  Исто и тука.  Или ќе бидеме браќа во Христа или нема да бидеме.

 Или ќе се бориме или ќе бидеме меки.  Или ќе бидеме вистински Божји деца или вонбрачни.За жал, постои оваа заблуда - затоа што е заблуда - дека не треба да одите во Црква секоја недела, или не ви треба честа исповед или не ви треба секој ден проучување на Божественото Слово (Светото Писмо или која било друга книга од помош на душата), или не ти треба секојдневна молитва кон Пресвета Богородица. Едно е да се биде свесен за својата несоодветност, односно да препознаеш дека треба да ги правиш сите овие работи, но не ги правиш затоа што си невнимателен и мрзлив, рамнодушен и световен, а друго е да ја оправдаш својата мрзеливост тврдејќи дека тие не се неопходни.  Не само тоа, туку ако познавате некој што знае, омаловажете го и обидете се да го убедите дека не е потребен.  Тогаш стануваш соучесник на ѓаволот.

 За да напредувате духовно, нема да го правите она што мислите дека е правилно и неопходно за да ги исклучувате другите.  За да напредуваш духовно, ќе ја послушаш Црквата и својот духовен отец (кој може да те спаси во некои работи). 

Затоа, вие кои живеете безгрижно, повлечете се и обидете се да живеете со покајание и смирение, со светотаински живот и послушност кон Црквата.

 Вие кои секојдневно се трудите и се борите да му угодите на Бога, вие кои ги вкрстувате своите страсти и желби за љубовта кон Христа и ближниот, кои зад себе ја оставивте суетата на световното размислување, не дозволувајте никој да ве разочара поради вашиот избор да се биде Христов.  Затворете ги ушите пред демонските сирени кои ве повикуваат да уживате во развратните желби, сензуалните задоволства на овој свет.  Кои се овие демонски сирени?  Тоа може да бидат вашите родители, вашите деца, вашите пријатели, вашите колеги, некој што е „заинтересиран“ за вас итн.

 Да, знам дека боли. Повредени сте затоа што не само што невидливите демони се борат против вас, туку и вашите најблиски се борат против вас.  Но, знајте дека се борите затоа што вашиот живот сега е контролиран од нивното сопствено непокајание, нивното плитко Христијанство кое е ограничено на одење во Црква за Велигден или Божиќ.  Борете се затоа што му припаѓате на Христос.

Се бориш три пати: со своето (старо) јас, со демоните, со луѓето.  Христос нè предупреди за оваа војна, нè учат Светите и Мачениците преку нивните страдања.  Вие не сте сами во оваа војна, не сте сами.  Мислиш дека само  можеш да останеш во оваа војна и да не се предадеш е чудо.  Никој не може да ја издржи оваа војна доколку Божјата благодат не го засени.

 Може да се чувствувате уморни, може да се чувствувате повредени, може да се чувствувате под стрес...емотивен хаос.  Но, не се откажувај, не се откажувај.  Непријателите се таму.  Бидејќи тие не можат да ве повредат психички, тие се обидуваат да ве повредат емотивно и да ве убедат дека само затоа што сте емоционално нездрави, не сте духовно болни.

 Луѓето ќе ве мразат затоа што сега ги сакате поинаку.  ѓаволите ќе ве мразат затоа што повеќе немаат моќ над вас.  

 Кога омразата те тепа безмилосно, кога те угнетува дискредитацијата, кога сите твои духовни напори изгледаат бесмислени и неодговорени, кога се чувствуваш сам... сети се на зборовите Христови, сети се на животот и смртта Христови, сети се зошто конечно го избра овој живот, сети се зошто не живееш како многумина.

 Повторно сети се на оние моменти кога твоето срце трепереше додека се молеше, сети се повторно на оние моменти кога се чинеше дека сè има длабока смисла, кога Божјата благодат беше толку силна и чувствуваше дека сакаш да танцуваш, дека плачеше од радост, дека се чувствуваше богат затоа што имаше темјан, мала Христова икона и бројаница, каков благослов беше да се оди на исповед, да се причестиш со Телото и Крвта Господови...

 Не биди тажен што луѓето те одбиваат, не биди тажен што твојот начин на живот е дискредитиран, што те исмејуваат.  Не плашете се дека немате многу придружници, дека пријателите и познаниците сега ве гледаат со „пола око“.  Не се разочарувај што не се гледаат чудата и знаците Божји, не тагувај што се мачиш и вложи голем труд за духовни работи.  Немојте повторно да бидете среќни ако сè оди добро и сè оди лесно и неуморно и без напор.  „...радувајте се подобро, зашто вашите имиња се напишани на небото...“ (Лк. 10,20).

 Архимандрит Павлос Пападопулос