Но зошто децата страдаат за гревовите на своите родители?

 Една госпоѓа во години, од аристократско семејство, во моменти на искреност зборуваше дека нејзните мисли и скокаат на сите страни, како жаби, а свештеникот ја советуваше да почне да се бори со јазикот пред да се впушти во борба со мислите. На следната средба тој ја праша:

„Па како е, почна ли да пресушува мочуриштето каде што живеат жабите? Госпоѓата одговара дека учи да молчи, но испаѓа дека тоа е напорна работа. Понекогаш кога ќе се обиде да се воздржи, срцето почнува да и чука, се чувствува како крв да ѝ надојде во главата. Таа со чудење признава: „Никогаш не мислев дека е толку тешко да се молчи. Порано бев убедена дека можам да молчам и да зборувам по своја волја, но сега сфатив дека јазикот ме води како да сум врзана со јаже и дека борбата против него е исто толку тешка како борбата против тиранин“. Свештеникот ја советувал да не се сретнува со поранешните соговорници за да не ги повреди раните кои се уште не зараснале, а исто така, кога ќе има можност, да избере време, да речеме, час или два за целосна тишина.

Следниот пат оваа госпоѓа рекла дека е полесно да се издржи, како што вели, „постот на јазикот“, па побарала благослов да држи крст во устата за да може уште помалку да зборува. На тоа се спротивстави свештеникот кој рече дека крстот е светилиште кое не смее да се држи со заби и да се движи со јазик, а ако сака нека стави камен во устата и незабележливо да го извади при потребните разговори и за време на оброци. Еден месец подоцна, госпоѓата објави дека, како и досега, учи да зборува што е можно помалку, но и пречеше каменот во устата: понекогаш плунката се собираше како да цица бонбони, понекогаш каменот удара во забите, понекогаш се чинеше дека не и дава да дише - и воопшто мислите и се вртат премногу околу овој камен. Свештеникот и рекол дека наутро го става камен во устата петнаесет или дваесет минути, како и пред спиење, за да ја потсети на придобивките од тишината, а ако се примети како зборува напразно во текот на денот, да го држи каменот во устата двојно подолго од пропишаното. Добро е овој камен да се чува на видно место за да и падне во очи и да го носи со себе кога оди некаде. Госпоѓата вети: „Ако научам да молчам, ќе го оковам каменот со сребро за да ја одбележам мојата борба.

Архимандрит Рафаил Карелин