Но зошто децата страдаат за гревовите на своите родители?

 Докторе, кажете ми искрено, уште колку време има мојот син? - праша една уморна жена, со солзи во очите, кај лекарот што го посетуваше на одделението за детска онкологија.

Следуваше пауза. Потоа неизвесен, заобиколен одговор:
- Како да ти кажам...Да не згрешам... Најмногу неколку дена.
- Но, вие рековте дека последните тестови биле чисти како на здрав човек ...
- Гледаш, драга Тинатин, понекогаш болеста е нетипична ... Побаравте искрен одговор ...
Мајката плачела и се оддалечила од докторот. Таа мораше да го искористи секој момент од преостанатото на време, бидејќи на нејзиниот син му остана толку малку време.

И како сето тоа започна добро ... Нејзиното момче беше самиот подарок од Бога, како награда за сите маки. Нугзарв Местија е роден кога тие, бегалци од Сухуми, заминаа во Тбилиси во 1992 година. Тој порасна како мирно и тивко момче, на големо задоволство на неговите родители. Талентиран во сè: добро пееше и танцуваше, пишуваше сериозни композиции  за неговата возраст. Изгледаше дека е роден религиозен. Еден ден во шесто одделение дома се јави наставничката.Малку низ шега, малку сериозна, таа рече:
- Тинатин, на децата им дадов есеј за тоа што сакаат да бидат. Некои од нив пишуваа дека сакаат да бидат полицајци, други дека сакаат да бидат бизнисмени, а трети дека сакаат да бидат банкари. А твојот Нугзар, погоди што напиша?
- Пејач, веројатно.
- Не, монах.
- Тој е смешен. Но, тоа ќе помине со возраста.Но, тоа не исчезна.Нугзар одел во црква почесто од неговите другарчиња, поставувајќи им на родителите прашања на кои не можеле секогаш да одговорат.
На шеснаесет лежерно ѝ рече на мајка си:
- Ангелот чувар ме предупреди за болеста која ќе ме зафати.
Родителите биле загрижени и го однеле синот на тестирање. Но, тестовите беа добри. Како и другите сите. Немаше никакво заболување.

Нугзар продолжи да прави екскурзии со својот клас. Последен пат отидоа во Тао-Кларјети: недопрена природа, полууништени древни грузиски цркви и тишина.
Размислуваме поинаку на такви места.
Момците се искачија на планината, последен беше Нугзар и се гледаше дека не му е лесно да се искачи. Но, момчето не се пожали. Се чинеше дека се обидуваше да апсорбира сè што виде. Само на враќање во автобусот воздивна:
-Тоа беше последен пат.
Набргу болеста се почувствувала, а лекарите му дијагностицирале канцер на меките ткива.

Тогаш синот и кажал мајка си:
- Сакам да умрам како монах.
Татко му на почетокот беше против, се надеваше дека неговиот единствен син ќе се опорави, ќе се ожени. На крајот на краиштата, желбата е многу сериозна работа. Но, тогаш, гледајќи колку брзо напредува болеста, тој се согласи.Патријархот е информиран за неговата желба. Монасите од манастирот Марткопа дојдоа во собата на момчето да му дадат послушание: да ткае бројаници. Затоа ги плетеше помеѓу инјекциите и третманите со хемотерапија. Инјекциите беа многу болни, толку многу што почетникот понекогаш плачеше во перницата, но тој издржа. Потоа тој објави:
-Известете го патријархот дека сум подготвен за монаштво. Времето ми истекува.
На 13 април 2012 година, тој беше замонашен со името Андреј.
Еве го четири месеци подоцна во ангелско руво, со ново име. Тинатин ја отвори вратата од болничката соба со натпис „Господи, помилуј“. Отец Андреј лежеше, како и обично, неподвижен на својот кревет. Неколку од неговите омилени икони беа над главата на креветот. Но во неговите уморни очи се појави нешто ново.
- Мамо колку би сакал да те држам во раце, но не можам.
Најмало движење тешко го повредуваше. Затоа беше незамисливо да се премести каде било.
- Остани да лежиш, мило.
- Мамо, сакам да ти издиктирам нешто додека можам. Наскоро ќе ме нема. Едвај чекам да бидам таму.
Тинатин седна да го напише.

На крајот, по корекции и појаснувања, се роди следново писмо:
„Јас, грешникот Андреј, го напуштам овој свет. За да им ја олеснам болката на оние кои ме сакаат, ви го оставам ова писмо. Најпрво, се извинувам ако некого сум навредил. Исполнувајќи го моето барање, ќе се смири мојата грешна душа измачена од телесна болка.

Драги мои, ве замолувам да размислите за смислата на животот, да започнете да живеете православен живот, без фарисејство. Простете им на сите. Сакајте се, искрено одете на исповед, често комуницирајте и следете ги сите правила. Не пропуштајте ги неделните служби. Молете се често и со сето свое срце. Погребете ме како монах.Помолете се за мене во вашите молитви за да може мојата уморна душа да најде одмор.
Исполнете ги заповедите на нашиот Господ Исус Христос, и заштитата на Богородица нека биде секогаш врз вас.
Амин“.
Тогаш отец Андреј заспа малку и се разбуди во весело и возбудено расположение.
- Мајко, мајко, како можам да бидам достоен,јас грешникот! Ќе бидам погребан до самиот свети Антониј Марткопски. Дури и ми го покажаа местото.
- Не го кажувај тоа, синко. Тестовите ти се многу добри, - Тинатин не можеше да ги задржи солзите.
- Какви тестови, мамо. За три дена ќе ме нема. Ве молам, вети ми дека нема да ги оставиш децата овде. Оние кои доаѓаат да ме видат. Подоцна, подоцна ...
- Нема да ги оставам, љубов моја. Не се грижи. Не смееш да се преоптоваруваш.

Некој затропа на вратата и на прагот се појави момче без коса во сини пижами. Тој отиде кај монахот и седна до него на столче.
- Како си ?
- Не сум добро. Навистина боли.
- И мене ме боли.
Отец Андреј го прекрсти оддалеку со голем крст, а малиот посетител, откако седна малку,  па излезе.

***
Три дена подоцна, отец Андреј (Милорава) помина во вечноста. Изненадувачки е да се открие дека тој бил погребан до Свети Антониј Марткопски. Во спомен на неговиот син, неговите родители создадоа фонд за помош на децата болни од рак.

На фотографијата е прикажан последен пат кога станал неколку секунди и се насмеал