Во колку „Лазаре, излези надвор“ ќе воскреснеме од сопствената духовна некроза?

 

Воскресението на Лазар беше последниот печат пред Светото Страдање што потврдува дека Христос е апсолутен Господар на животот и победник на смртта. Тоа е шокантен момент во евангелијата, каде што истовремено се откриваат и двете природи на Христос, човечката и божествената. Тоа е пророштво што Христос му го предаде на светот во форма на неверојатно чудо.

Осум дена подоцна, Животодавецот ќе го предаде својот дух на Крстот. И тогаш Тој ќе го скрши кралството Адот. Лазар беше мал плен на Христос од хегемонијата на смртта, предзнак на конечниот грабеж на ова древно зло што беше извршено со Неговото славно Воскресение. Предупредувачкиот удар, пред универзалното чистење.

Знаеме дека Лазар бил близок пријател на Христос, и тоа нè тера да размислуваме дека секој од нас треба да биде „Лазар“.

„Треба да го чувствуваме Христос како наш пријател. Тој е наш пријател. Тоа го потврдува и самиот, кога вели: ''Вие сте мои пријатели...''. „Да го погледнеме како пријател и да Му се приближиме“, толку убаво рекол Свети Порфириј со својата љубовна душа.

Телото на четиридневниот Лазар веќе беше предадено на трулење и распаѓање, како што налагаат функциите на природата. Секој од нас се нашол на некој начин во смртната состојба на Лазар. Не само четири дена, туку со месеци, со години, па дури и цел живот, нашите страсти ја умртвуваат душата и предизвикуваат духовно гниење кое се шири се додека не го добиеме лекот на покајанието.

Погребната пештера на Лазар покриена со  голем камен. Тежок неподнослив и спречувајќи ја светлината Христова да влезе, како камениот ѕид на себичноста, кој нè затвора во духовна инерција и на крајот во смрт.

Иако Христос можеше да го излечи Лазар навреме, дури и од далечина, и додека тој последователно го „виде“ точниот момент кога умре неговиот пријател, тој сепак намерно го одложи заминувањето во Витанија. Во Божјиот чудесен план, прво требаше да поминат четири дена за да се отфрли секој коров на сомнеж за незамисливото чудо што ќе следи „за слава Божја“.

Така, во нашите сопствени моменти на слабост, честопати размислуваме со жалење дека Бог не интервенира во моментот кога чувствуваме дека ни е најпотребно. Но, Тој го знае вистинското време и вистинскиот начин да не извлече од влажната темнина на нашиот духовен гроб. Ако имаме доверба во Неговата волја, Тој ќе издвои сè за да ни помогне, исто како што им пркоси на евреите кои Го бараа за да Го убијат, а сепак отиде во Витанија и покрај предупредувањата на апостолите.

Христовата солза

Како што известува Евангелието по Јован, кога Исус ја видел сестрата на Лазар Марија како плаче, а луѓето што ја придружувале исто така плаче, „тој воздивна во духот и се вознемири“, односно го присили својот дух да ги воздржи емоциите и се мачеше да закрепне. Но, тогаш „Исус заплака“, предавајќи ѝ се на импусливната моќ на емоциите како човечко суштество.

Христос плачеше затоа што смртта е конечното и апсолутно кршење на човекот со гревот. Која за непокајаните ја следи друга и полоша смрт, духовната смрт, која е вечно одвојување на душата од спасението што Бог ни го обезбедил.

Во овие Христови солзи влегуваат сите океани солзи пролеани од човекот, од почетокот до крајот на светот. Како резултат на падот предизвикан од гревот кој го убива човекот. Пред гробот на Лазар, Христос плачеше за сите гробови, за сите тие насмевки што замрзнаа, за сета убавина што ја украде земјата, за сите „јас“ што умреа непокајано и за сите липања што бараа некаква смисла во владеењето на смртта.

Но, таа Христова солза беше и првата капка од воскресниот благослов што ќе заврне во порои низ целиот свет. Тоа беше света вода која во себе ја содржеше сета бесконечност на Божјата милост кон Неговите созданија.

Колку пати сме останале без воскресение?

Можеби треба да размислиме колку пати сме слушнале „Лазаре, излези надвор“ во нашите животи, но одбивме да се откажеме од зависноста од нашата духовна смрт. Колку пати се појавиле луѓе кои Бог ги пратил да ни помогнат, и да го тргнат каменот на нашата себичност, а сепак ние ги избркавме и останавме заглавени во добро изградениот гроб на нашите страсти.

Да размислиме колку остануваме обвиткани во погребните ленти што нè опашуваат, и покрај толку многу читања од Светите Отци, толку многу проповеди, толку многу аџилак, толку многу духовни совети што ги слушаме.

Колку пати нашата душа ја наведнува главата негативно при вознесувањето, но снисходливо при спуштањето во адот?

Сите ние сме мали „Лазари“ кои должиме да одговориме на овој громогласен глас кој не повикува повторно да излеземе во топлата светлина на Божјата љубов. Гробот на нашата непокајана душа, без разлика дали е обична пештера – или ќе и изградиме цел мавзолеј, го содржи истото гниење. Истиот мрак е домаќин. Ќе го има истиот вечен крај.

Етимологијата на името Лазар е од хебрејскиот „'El'azár“, што значи „Бог помага“. На сите ни е пружена рака за помош. Останува да оживееме со чекорите на сопственото воскресение...