Светла недела, или спасени сме!...

 

- Мајко, многу си среќна! Го сакам Велигден, но поминува ден-два и некако се потопуваш во метежот и гужвата, и тоа е тоа... Како да не се случил Велигден!

О, колку години требаше да поминат пред да ми се раздени дека целата Светла недела беше токму тој Велигден! Тоа не е ограничено на една недела. Посебно сме среќни цела недела, а потоа уште 40 дена.

Но, прво прво.

Тогаш, кога сè уште бев тинејџерка и почнав да одам во црква, речиси веднаш ја добив послушноста да „стојам пред свеќите“ - односно да се грижам за свеќниците. Посебно ја сакав Велика Сабота, кога 70% од населението на нашето гратче дојде во црква да благословува велигденски колачи и јајца, а тука стоев во престилка, изгледав убаво, ставав свеќи.

По големата саботна богослужба истрчавме дома, се одморивме 2-3 часа и се вративме во црквата на Велигденската ноќна богослужба. Неделата ја поминавме одморајќи се, а во понеделник наутро, враќајќи се на училиште, се задлабочивме во секојдневието. И се чинеше дека Велигденската радост се разбуди во нас дури кога се враќавме во црква - за време на викендите.

Поминаа години, се омажив и станав сопруга на свештеник. Непотребно е да се каже дека периодот на Страсната седмица, Велигден и Светла недела е најинтензивен во годината?

Но, тука е парадоксот: колку повеќе искушенија и труд има за време на Великиот пост, толку поголема Велигденска радост ми дава мојата душа. Се појавија деца, бројот на тешкотии и искушенија експоненцијално се зголеми. И со нив, радост!

Можеби е возраста, или можеби животно искуство. Но, внатре се чувствуваше, знаете, дека сета оваа Христова Љубов и радоста на нашето спасение не може да се содржи во еден ден. Дојде сознанието дека деновите на Светлата седмица се посебни, дека ни се дадени за да не полудуваме од возбуда, туку непречено, во текот на целата недела, да ја разбереме целата суштина на настанот што се случи на Светлото Христово Воскресение, како апостолите.

Ден по ден се враќаме на настаните од пред 2.000 години: што се случи на Светлиот понеделник? А вторник? Живееме и сочувствуваме со апостолите, како да сме со нив во горната соба на Сион, заедно одиме во Емаус, талкаме, зашеметени, низ Ерусалим.

И Тој е со нас - упорно: „Мир вам!” (Јован 20:19).

Толку многу се случи веќе, и толку многу ќе се случи. И сознанието дека токму сега Апостолите го хранат Воскреснатиот и откриен Христос со печена риба, ја поткрепува во мене оваа бескрајна Велигденска радост, давајќи вера, надеж и љубов.

Христос Воскресе, драги мои.

Екатерина Муравјева