Мирно по невремето...

 

Колку само мир чувствуваат луѓето штом почувствуваат дека бурата ги напушта, ги поминува, нежно нека ја допрат земјата, дишат полека, стабилно... Колку мир, колку олеснување, колку среќа... Јас ја преживеав и оваа бура, Боже мој, ти благодарам, зборувате одвнатре и срцето ти се полни со кислород!!!

Колку можеби те повреди, колку на моменти се плашеше да не успееш, а сепак покажа дека по бурата има светлина, ме крена на нозе, ме потсети на мојата сила, ме натера да ги научам моите граници и ме турна да ги надминам! Ти ми покажа дека границите што си ги поставив не постојат, дека човечката моќ е бесконечна, Ти ми покажа како да се отворам кон празнината и да не се изгубам, туку да ја прегрнам, да гледам кон небото, бесконечноста...!

И колку убаво поинаков човек излегува по невремето...! Тој сјае со трансцендентна светлина, стекнува единствена самодоволност, станува способен да започне сè од почеток, да го следи животот, да го направи сонот реалност. Нема поголемо задоволство за човечко суштество од ова. Ако станете малку повнимателни, можеби ќе ја видите оваа искра како извира од некои минливи очи кои ве поздравуваат на улица. Очи непознати за вас, живи очи, повеќе „живи“ отколку „нормални“.. Очи кои паднаа во оган, се крстија во печката на болката и се преродија во нешто магично, светло..

Нема ништо поскапоцено во животот од овие бури, од овие посети на болка..!! Нека ова знаење ни остане секогаш во сеќавање, кога ќе дојде следната бура да ни ги разбранува водите.. Животот е убав, животот е магичен, не затоа што можеби ни донесе нешто добро денес, туку затоа што ни дава вредни лекции, не ја трпи нашата стагнација, не турка кон следното, нè турка кон утре...!

Да веруваме, да се надеваме, да сакаме, ова е наша единствена должност. Ништо друго не е во наши раце...

До следното невреме...до тогаш...славете ја вашата победа!!