„Старче Јакове, како што додека беше жив трчаше со Светиот Крст и ги благословуваше верниците, така дојди кај мене со Светиот Крст и благослови ме“

Полицаецот Андреас Воскос, духовно чедо на митрополитот Морфу г. Неофит, имаше голем чир на челото, полн со гној. Посетувал лекари , кои му давале лекови но лек немаше.

Читајќи ја книгата за Свети Јаков Цаликис, молел светителот, кого никогаш во животот не го сретнал, и му рекол:

„Старче Јакове, како што додека беше жив трчаше со Светиот Крст и ги благословуваше верниците, така дојди кај мене со Светиот Крст и благослови ме.“

Една ноќ, додека лежел, пред да заспие, го видел старец Јаков, сè уште жив, со Крстот во раката.

Во моментот кога треба да го распне, се појавува демон и вели: „Не распнувајте го, тој е наш“.

„Тој не е ваш“, вели о. Јаков.

„Тој е наш затоа што ги направи овие... овие... и овие гревови“

„Тој можеби ги направил овие гревови“, одговори отец Јаков, „но ги исповеда и тие беа избришани.

„Да, тој ги призна овие“, одговори ѓаволот, „но има и нешто помало што не го признал.

„Ох!“ „Овие се од таква природа што тој ги откупи со своите добри дела“, одговори старецот Јаков, а потоа му се обраќа на полицаецот и му вели:

„Кажи му на демонот дека си спасен“.

Но, тој се плашеше, се исплаши, трепереше целиот, не можеше да каже ништо, „кажи им на демоните дека си спасен“, пак понови отец Јаков . И повторно ништо.

Трет пат го турна по грбот, со голем притисок.

Полицаецот извикнал: „Спасен сум“, ѓаволот бил толку исплашен што исчезнал веднаш.

Утрото стана, отиде до огледалото и го стисна чирот и излезе гној со големина, должина и дебелина на цигара.

Тој отишол и ѝ го кажал на сопругата целата случка и и кажал и за притисокот врз грбот од раката на Свети Јаков.

Ја подигнал кошулата и ја видел дланката на отец Јаков втисната на неговиот грб!

Извадок од говор на игуменот на светиот манастир Свети Давид, старец Гаврил за Свети Јаков Цаликис