Бог не повикува да ја видиме убавината на животот.

 Бог не повикува да ја видиме убавината на животот.

Бог не повикува да ја видиме убавината на животот.

Но, не само да ја видиме, туку нè повикува да ја живееме со нашиот животен став, со нашето однесување, со нашите зборови, со нашите помисли.

За да ја пронајдете убавината и да ја видите во животот, прво треба да ја негувате во себе.

Ако во срцето, во вашите пресметки негувате зло, песимизам, негативност, емпатија, тогаш секаде ќе ги барате и најдете соодветните зла, така што ја потврдуваш и ја оправдуваш својата внатрешна темнина.

Нашиот живот може да има тешкотии. Но, тешкотиите низ кои можеме да поминеме се едно, а злото што може да го долови нашето постоење е друго.

Секој има тешкотии и проблеми. Но, некои избираат да не го гледаат животот песимистички и мизерно, туку избираат да се надеваат, да се борат, да учат од своите грешки, да се понизат! Не секогаш другите се виновни за нашите сопствени неволји. Обично виновни се изборите што ги направивме.

Лесно е некој да се препушти на негативност и да критикува се. Но, што добиваме на овој начин? Ништо!

Осудувањето и проколнувањето не те прави подобар, дури ни добар! Само затоа што колнеш некој што крадел не те прави милостив!

Поентата е да правиш добро во животот, да му мислиш добро на својот брат, да не се искомплексираш (да бидеш тажен) со успехот на другите, да бидеш благодарен, да бидеш во мир со своите луѓе, да сакаш искрено, да гледаш со милост, да зборуваш тивко, да слушаш љубезно, да стоиш тивко, лесно да простуваш...

Секогаш избирајте надеж, прошка.

Фокусирајте се на добри примери, ведри луѓе.

Секогаш има светли луѓе.

Како и секогаш има цвеќиња во овоштарник.

Но, ако изберете да одите на ѓубриште, тогаш никој не е виновен. Само избравте да бидете мува, а не пчела…

Па да не си го правиме ова.

Да бидеме пчели.

Ајде да станеме луѓе со светлина и сладост...

Архимандрит Павлос Пападопулос