Нашата грешка е што не го бараме Христос

 Нашата грешка е што не го бараме Христос

Некои му замеруваат на свештеникот кој не глуми бог…

Се плашат дека свештеникот е нормален човек како нив...

Наместо тоа, тие се плашат дека свештеникот е понормален од нив, без комплекси, без побожност, без пристојност.

Не сакаат свештеникот да се занимава со многу, да знае многу, да живее секојдневие како „обичен смртник“.

За жал, на некои им одговара свештеникот да е далечен, како да слегол од рајот.

Преферираат „незбрчкан“ прелив, проткаен само со „темјан“, а не со „смрдеа“ на секојдневието.

Тие претпочитаат супервизор-изведувачи

Храмови, а не свештеници и катехисти.

Тие претпочитаат учители на законот пред татковци и браќа.

Тие ја претпочитаат религијата, а не Црквата.

Тие го претпочитаат Законот, а не Христос.

Внатре во Црквата, за жал, доминираат правилата, „надворешно доброто сведоштво“ станува цел сама по себе, индивидуалната морална чистота се идолизира. Христијаните бараат „видовити“ свештеници, фанатични моралисти, „надарени старешини“ кои духовно ќе ги водат.

Затоа и не го слушаат својот парохиски свештеник. Го дискредитираат неговиот збор, неговата работа. Не го ценат неговото присуство затоа што изгледа почовечко, послабо, пореално, пообично отколку што треба да биде. Тие ги слушаат само познатите и реномирани свештеници, монаси, игумени, првосвештеници кои се претставуваат како носители на вистината, мудроста, „Татковото учење“.

Наша грешка е што не го бараме Христос туку нешто да не возбуди, како што е пророштво, ораторство, чудо, старец со долга брада...

Кога би го барале Христос, тогаш би го слушале и нашиот парохиски свештеник, би го ценеле неговиот труд. Тогаш би го читале евангелието не барајќи длабоки теологии туку како книга која ја содржи Вистината на животот, начинот на живот, „тајната“ на нашето спасение.

Тогаш ќе го гледаме нашиот брат со попустливост, со снисходење, со простување, со љубов. Тогаш нашите животи ќе всадат искреност, а не лицемерие, морал а не неморал, понизност а не себичност, милосрдие а не суровост, здраво расудување а не критикување, почит а не непобожност, сочувство а не рамнодушност, добрина а не зло, трпение а не суровост. …

Ајде да си направиме самокритика.

Да се ​​контролираме себеси и да престанеме да ги контролираме другите, кои и да се, што и да направиле. Секој ќе даде одговор за својот живот, за своето однесување, за сопствените избори.

Ќе му дадеме одговор на нашиот Христос, а не на некои таканаречени „избрани“ лаици, кои поставија „дворови на верата“ мерејќи ја „духовноста“ на секој од нас со своите емпатични и антихристови; критериуми.

Архимандрит  Павлос Пападопулос