Тешкотиите се чекори

Тешкотиите се чекори

 Сакаме Царство Небесно без мака, болка и труд.

Ние ги обожаваме иконите на светителите, но веројатно тоа го правиме формално. Меѓутоа, во моментот на поклонување, ние во суштина мораме да го прифатиме не само Светото лице, туку и светиот живот што тој/таа го одеше на земјата со цел на Рајот. Така, се трудам преку молитва, и молба да не го имитирам површно животот на Светиот, туку да го молам да ми помогне, крстовите и раните на мојот сопствен живот да не станат мое уништување, туку мој благослов и пат кон Царството на Рајот.

Честопати не сакаме да слушаме за пост, молитва, поклонување, исповед и црква. Сакаме да влеземе во Царството Небесно без напор, игнорирајќи го фактот дека светителите влегоа во рајот со тишини на молитва, крици од болка и лузни од рани.

„Раните во мачеништвото на светец се печат на вистината на Рајот во светот“

Мора да дадеме крв за да добиеме дух. Но, ние сакаме добро да се забавуваме, сечејќи се многупати со пилата на нашата себичност на крстовите и тешкотиите што ни се претставени.

Слушаме и читаме убави работи за љубовта. Фразата што обично се кажува е: „Имај љубов!“ Но, да имате нешто значи дека во одреден момент може да го изгубите! Поентата е да станеш љубов за да можеш да имаш но и да можеш да ја даваш. Ако имате вода во бокал, може да се истури и да ја снема, но ако вашето постоење стане извор на жива вода, тогаш ништо повеќе не може да се исуши.

Со милување на филозофии и лажни прегратки не можеме да негуваме никаква доблест во нашите срца.

Да ја сакаш молитвата, тешкотијата, болката, мачењето. Да не бараме од Бога да ни ги земе туку да бараме помош од Него да ги носиме и овие рани ќе станат воскреснувачки мед!

Слаби сме…. ќе се свиткаме! Но, нема да паднеме...!

Тешкотиите се чекори. Ако ги срушите скалите кои имаат нагорнина, тогаш следниот чекор ќе биде карпата.  

Како ќе се направи ова; Како? Затоа што ме боли! Плачам ! Не можам да ја поднесам тешкотијата! Што да се прави... Пошто поминувам низ тортура!!

Не можеш ништо брате само со човечки сили. Бидејќи Господ нема да даде ништо повеќе отколку што можете да поднесете, не може да има простор за страв.

Господ не е присутен за да ни го олесни животот, туку да ни ги преобрази животите.

Да ги направи солзите на болката, солзи радосници.

Тешкотијата што ме уништува да ја направам лекција за доблест и светост.

Да се ​​трансформираат раните од траги на смрт во рајски печати.

Како што спортистот ја сака вежбата затоа што копнее за слава и медал, така и ние треба да ја сакаме тешкотијата да не ја гледаме како проклетство, туку како благослов.

Ама пак ќе ми речеш: „Како може ова да се случи!!?“

Погледнете иконата на светител/ка и веднаш ќе разберете дека сè е направено ако е доволно да се молиме „Господи Исусе Христе, помилуј ме!“ Нека тоа стане извик на твоето постоење и патот на твојот живот.

Добра борба…

отец Спиридон Скутис