Архимандрит Емилијан Симонопетритски -Што е осаменост?

    Архимандрит Емилијан Симонопетритски -Што е осаменост?

Затвореното срце кое сè уште не е исполнето со Светиот Дух. Срцето е потопено во неговата осаменост, неговта тага, неговата болка, неговиот одраз, неговиот пустош. Празено е. Како што, кога нашиот стомак останува празен, се жали и се собира, нешто слично се случува и со затвореното срце.

Целата личност се затвора во себе, наместо да се отвори пред Бога, наместо Бог да смести и да покрива сè. Тогаш овој човек си ги јаде со ноктите, си ги вади очите, се бори со себе. Неговите помисли, неговите авантури, страстите, законите се судираат во него. А што се случува со човекот? Како што некој што држи нож сече сè и го фрла, така и човечката душа е растурена, скршена. И бидејќи душата е затворена, темна, непослушна, затоа што направила свој цар кој не може да ѝ даде мир и спокој, во неа владее омраза, стравови, осаменост.

Што значи осаменост? затоа што воопшто го немам искуството на блискоста на другиот. Сите ги живеам како „другиот“. Секој е „другиот“: ти и јас, твојата волја и мојата волја, твојата љубов и мојата љубов. Затоа секогаш се прашуваме: „Дали другиот ме сака? Дали мисли на мене? Се сеќава ли на мене?“. Ова покажува дека другиот го живеам како странец. Го гледате замрзнувањето на нашето постоење, нашата изолација, нашето отуѓување од животот. Никој веќе не може да ни го стопли срцето, да го стопи и исчезне мразот што го обзема, пред да влезе оваа светлина и овој оган, кој загрева и осветлува се во најдлабоките делови на нашето битие.

Осаменоста е општа пустош, таа е канибализација на нашето битие. Нашите пориви, нашите страсти, нашите желби, нашите грижи се судираат едни со други, без да го разбереме тоа и без никаква причина. Човечките сили во себе се судираат, човекот се удира, ја пишува историјата на своето ропство и неговата беда. Никој не може да живее сам...

Доаѓам на пример и ти го отворам срцето. Ти кажувам, ти кажувам, ти ми се насмевнуваш, климаш со главата, потврдувајќи го тоа што ти го кажувам, без збор. Кога ќе завршиме, ќе ти кажам: „Ти благодарам; колку ме научи денес! колку ми кажа!“. Всушност, ништо не ми кажа. Но ти ми кажа сè, бидејќи јас така живеев. Чувствував дека те разбирам. Те ставив во моето срце, додека ти се отворив. Штом нешто се отвори, светлото веднаш се пали. Затоа, крстот го означува отворањето на срцето, што го прави човекот кога ќе престане да зборува со себе. Не е можно да се дискутира и во себе и со другата личност. Морам да претпочитам некого: или јас или другиот. Со други зборови, отворањето на срцето е човечка доброволна акција.

Ако ја живееме болката, агонијата, падот и проклетството на Адам, тоа е затоа што ни се допаѓа, тоа нè задоволува; Луѓето главно живеат во осаменост. Мислиш дека сите се снешко. Навикнати сме околу нас да гледаме луѓе во болка, несреќни.

Не постои болест што не е изолација, и нема изолација што не е болест. Што значи болест: „Болен сум“? Како што, кога имаме треска, внатре во нас се води борба со крвни зрнца, микроби, вируси и сето тоа да видиме кој ќе победи, така и ние имаме борба внатре во нашето битие, борба. Но, се навикнуваме на осаменоста и тогаш не можеме ништо да направиме. Како што се навикнува на озборувања, критики, љубов, омраза, така човекот се „тестира“ и станува искусен во живеењето на својата осаменост.

Капитулира со својата осаменост и уморен е да станува од столчето на болката, да скока и да го најде своето откупување. Како што ја сакаме нашата мрзливост и не можеме да станеме да гледаме, како што ја сакаме својата мекост и не можеме да се покриеме со лесна покривка, како што ја сакаме нашата безволност и не можеме да ја зголемиме нашата молитва или да седнеме да читаме, само за да сме навикнати на драмата на нашето затворено срце, нашиот пекол. И што се случува тогаш? Треба да се мрази неговата состојба, да се разбере дека тоа е неговата смрт и дека на него е да ја отвори вратата.

„Еве стојам и чукам“, вели Христос, што значи дека постојано чука, но не сакам да отворам, бидејќи научив да не живеам со Него.