Вие сте она што сè уште не сте станале….

Вие сте она што сè уште не сте станале….

На црквата ни кажува дека „секој светител има минато и секој грешник иднина“. Но, што теолошки значи оваа фраза? Вистина е дека според учењето на црквата нема човек кој не учествува во падот и гревот. Сите ние грешиме. Нашата природа не е совршена и за тоа треба да се прифатиме. Можеби ќе бидеме усовршени во Христа, но тоа целосно ќе се случи на крајот, на крајот на историјата. Во оваа сегашна фаза од животот ние страдаме, грешиме и умираме со очекување на воскресението. За црковните отци, парадоксот не е гревот, туку непокајанието. Уште полошо, отсуството на самосвест и понизност. Страшното не е што си грешник туку што покажуваш со прст кон другите што зборуваат за морал судејќи им го животот. Ова е предизвик за Божјата долготрпеливост.

Сите сме направиле погрешни потези во нашите животи. Ние згрешивме и паднавме. Воскреснавме и повторно се надевавме. Ние болиме и тие нè повредуваат. Секој кој вели дека само го повредил, едноставно лаже. Не е можно да се живее, да се постои и да не се греши, да не намерно или ненамерно повредил некој човек, некое битие, природа. Но, ова не го исцрпува човекот. Затоа што човекот не се само негови грешки или гревови. Тоа не е само темнина, туку и светлина, подароци и можности. 

Ниту еден човек не може да се протолкува или суди само според неговите постапки. Затоа што многупати копнеевме по она што не можевме да го поднесеме. Душата е подлабока од нашите достигнувања. Колку убаво вели Достоевски: „Бог ќе им суди на желбите на нашите срца“. Зошто? Затоа што она што го чувствуваме е секогаш посилно или поголемо од она што успеавме да го кажеме или направиме на крајот.

Човекот не завршува само во она што го прави. Тоа е нешто подлабоко и невидливо. Човекот за отците на црквата е мистерија. Не можете лесно да го дефинирате, да го сакате или да го осудите.

 Вчера не диктира утре. Она што тргна наопаку денес може да стане одлично утре, а она што не успеавте вчера може да стане реалност утре. 
Затоа оваа фраза дека „секој светител има минато и секој грешник иднина...“ е од големо значење. За светителите на црквата, човекот не е неговото минато, туку неговата иднина. Не што е туку што ќе биде. Не она во што не успеал, туку она што сè уште не знае дека може да го направи. 

Митрополитот Пергамски Јован вели: „Ниту еден човек не е тоа што е, туку она што ќе биде „во последниот ден“... ниту еден суд за нашиот брат не треба да биде од онтолошка природа. Сите се потенцијално светители. Покајанието и ослободувањето што ги дава Црквата се незамисливи без есхатолошка онтологија, т.е. без да се дозволи иднината, на крајот, да го ослободи човекот од неговото минато...“.