„Едно да запомниш, дете мое, ако не простиш, заборави го рајот...“

„Едно да запомниш, дете мое, ако не простиш, заборави го рајот...“

Пријатели, луѓе ќе ни поминат низ животот, луѓе кои ќе не повредат, луѓе кои ќе не изневерат, луѓе кои ќе ни наштетат...

Како и да се оди, ова не може да се избегне! И ќе се налутиш на нив... И ќе беснееш... И ќе реагираш... И ќе плачеш... И ќе се буниш... Сето ова е НОРМАЛНО!!! Но, доаѓа момент, можеби не сте го почувствувале, кога ќе помине почетното „распалување“, напнатоста... се смирува...

Ова е точката каде што треба да одлучиме. Да одлучиме, дали ќе ја задржиме злобата во нас или не. Да се одлучи дали да го задржиме гневот внатре или не. Да одлучиме дали ќе простиме и ќе продолжиме напред, велејќи си дека „тоа што е направено е направено“, дека „времето не се враќа назад“ или ќе останеме заглавени во минатото.

„Но, не е лесно...“, можеби ќе речете. Да, воопшто не е лесно! Има ситуации кои ни човечкиот ум не може да ги сфати. Па, како може да се прости? Те разбирам кога велиш дека понекогаш раните навистина не зараснуваат, а сеќавањата сепак можат да болат. Но, кога не простуваш, го живееш тоа повторно и повторно! Не оди понатаму.

Колку и да лутиш, колку и да држиш бес кон кој и да те повреди, само ти си казнет. Не освојуваш НИШТО! НИШТО НЕ се менува! Уште еден товар, кој ти неправедно го носиш сам... Другиот НИШТО трпи! Едноставно не си дозволувате да бидете среќни и да живеете!

Простувањето е „мелем“ за душата! Простувањето ја лекува секоја рана. Но, тоа не значи дека ознаката нема да продолжи да постои и таму се создава недоразбирањето.

Простувањето значи да продолжите понатаму! Некогаш простувате и избирате да останете во контакт, а понекогаш избирате да простите, но да продолжите и да го прекинете контактот.

Простувањето не е лесен процес. Потребна е многу ментална подлога, храброст и... Не можеме да ја избегнеме болката што ни ја предизвикале другите во нашите животи. Но, простувањето е дадено од Бога. Неопходно е да им го понудиме на нашите ближни, како што великодушно ни го дава нашиот Господ и Бог.

Простувањето ги откупува нашите срца, ги чисти. Никој од нас не е совршен. Сите сме луѓе, способни да правиме грешки и да им згрешиме или вознемириме луѓето до нас. Па да се погрижиме пријатели мои да не чуваме злоба и гнев кон никого. Нема поголемо „ропство“ на нашата душа од ова. Простуваме и продолжуваме понатаму…

Ќе завршам со зборовите на просветениот старец Ефрем Аризонски и Филотејски:

„Едно да запомниш, дете мое, ако не простиш, заборави го рајот...“

(Анонимен учител)