„Современиот ѓавол: удобност, екрани и заборав“

 

Ако злото навистина сака да победи...

Да го уништиш човештвото не мора да значи да го запалиш целиот свет. Денес, уништувањето е многу потивко. Ако злото – наречи го ѓавол, систем, темнина или безразличност – сака навистина да победи, нема да дојде со оган. Ќе дојде со удобност. Со екрани. Со разни „опции“. Ќе дојде во форма на шепот:

„Зошто да се замараш? Само биди среќен. Животот е краток.“

Но токму во таа „слобода“ лежи најголемото ропство.

Кога вистината станува прашање на мислење

Денес сè повеќе слушаме дека „секој има своја вистина“. Тоа звучи демократски, толерантно. Но всушност е опасна лага. Зашто кога вистината станува нешто што секој си го крои по своја мерка – тогаш повеќе нема што да нè држи заедно.

Во ваков свет, млад човек кој вели „верувам дека постои добро и зло“ се смета за наивен или дури опасен. Зошто? Затоа што цврста вистина значи одговорност, а модерниот дух сака да бега од тоа. Многу полесно е да кажеш: „Моето е мое, твоето е твое“ – дури и кога нештата очигледно се погрешни.

Ѓаволот денес не ја негира вистината – тој само ја растопува.

Зависности што изгледаат како слобода

Разбуди се. Погледни околу себе.

Во автобус, во парк, на маса – сите со главите наведнати. Прстите лизгаат по екрани, очите стаклени. Млади момчиња и девојки со бесконечни „пријатели“, но внатрешно осамени. Гледаат стории на други животи, а не знаат што сакаат од сопствениот.

И не е само технологија. Тоа е гладот за нешто што не се заситува: порнографија, брза мода, алкохол, адреналин, статус. Тоа се зависности што изгледаат како избор. А всушност се синџири во златна боја.

Ѓаволот не вели: „Биди роб.“
Тој вели: „Зошто да се ограничуваш? Сите го прават тоа.“

Семејството како вишок, совеста како досада

Во многу домови денес, родителите се предмет на отпор, не љубов. Браковите се кршат. Младите бегаат од дома, а уште повеќе – од дијалог. Се зборува преку пораки, преку мемиња. Личниот контакт станува напор, а тишината – непријатна.

Зошто е тоа така?

Зашто кога ќе го исклучиш гласот на совеста, ти мораш да го замениш со нешто – и тука влегува забавата, содржината, постојаната бука. Но совеста не умира веднаш. Таа шепоти долго. Го потсетува човекот дека е повикан на нешто повеќе. И затоа ѓаволот сака прво да го отсече тој шепот.

Тој не ја укинува совеста – ја исмева.
Вели: „Тоа е само вина. Ослободи се од неа. Ти си добар каков што си.“
И така човекот останува без внатрешна навигација.

Бог како шега, духовноста како маргиналност

Во време кога секој зборува за „ментално здравје“, се избегнува зборот „душа“.
Зборуваме за анксиозност, но не и за празнина.
Зборуваме за самопомош, но не и за саможртва.
Зборуваме за енергија, но не и за Свет дух.

ѓаволот тука е најсуптилен:

• Не ја забранува религијата – туку ја претвора во меме или gif.

• Не го отфрла Бог – само го прави „непрактичен“ за 21-ви век.

• Не ја мрази молитвата – само вели дека „немаш време“.

Во тој свет, млад човек кој се моли, кој бара вистина, кој верува во нешто поголемо – станува чуден. Но чудноста понекогаш е знак дека си на вистинскиот пат.

Како изгледа едно тивко умирање

Не се работи за катастрофа. Се работи за тивко и забавено гаснење.

Млад човек станува апатичен. Не го боли ништо – но и ништо не го радува. Нема цел, нема глад за длабочина. Сака нешто, ама не знае што. Го парализира мислата дека треба да направи нешто значајно, па не прави ништо. И така, секој ден се повторува во сјајна, празна рутина.

Тоа е победата на злото: не кога човек прави злодело, туку кога престанува да бара добро.

 Сепак, нешто внатре не умира

ѓаволот не е творец – тој само уништува. А она што Бог го создал во секое човечко срце не може лесно да се избрише.
И во најтемниот момент, човекот се прашува:

• Зошто сум тука?

• Што ако има нешто повеќе?

• Што ако мојот живот има цел?

И тука почнува светлината. Тивко. Како искра.
Една прошетка без слушалки.
Една вечера со семејството без телефони.
Една искрена молитва, дури и ако не си сигурен во неа.
Еден разговор со дедо ти или баба ти.
Тоа се чуда во светот каде сите спијат со отворени очи.

Човекот што се буди – е закана за мракот

Ако навистина сакаш да се побуниш против системот – не треба да викаш. Не треба да се бориш со сите.
Треба да се вратиш кон себе.
Да поставиш прашања што светот не сака да ги слушне.
Да љубиш кога е полесно да игнорираш.
Да простиш кога е модерно да „се отсечеш“.
Да веруваш кога е полесно да цинично се насмееш.

Тоа е храброст.
Тоа е револуција.
Тоа е патот назад кон себе – и напред кон Бог.

Добра Борба....

О.Т.