Се плашам да се соочам со мене за да можам да се соочам со тебе, мој Христе...

 Се плашам да се соочам со мене за да можам да се соочам со тебе, мој Христе...

Се плашам да се соочам со мене за да можам да се соочам со тебе, мој Христе...

Се плашиме да се соочиме со себе…

Се плашиме да се соочиме со Христос...

Зошто...?

Тие поминуваат часови, денови и години трчајќи и грижејќи се многукратно за бескорисни работи. Нашите срца не можат да мируваат. Вознемирената состојба станува трајна. Многупати не можеме без неа и преголемата тишина не полудува. „ Марто, Марто, ти се грижиш и се трудиш за многу работи.;  Но само едно е потребно. Марија го избра добриот дел, кој нема да ѝ се одземе.“ (Лука, 10 : 41-42)

Се плашиме од тишина. Затоа што таму ќе почнеме да се откриваме и потребни се храброст да се види вистината, да се признаат грешките и пропустите, за да можеме да ги донесеме големите одлуки за промени и покајание.

Тишината е начин на самооткривање, потопување во срцето за да се пронајдат и откријат дијамантите, но и да се фрли ѓубрето во корпа за отпадоци.

Подарете си го овој мир. Подарете 1 час од 24 во денот, за да се запознаете себеси и Христос. Како? Со половина час молитва и половина час духовно читање. Не можете да го направите тоа? Прави помалку, но направи. Правете десет минути молитва и десет минути читање. Свето Писмо, Светоотечки читањеа, заповеди на Светите.... Ништо помалку.

Тоа е како да го доите доенчето во душата со млеко, не ја лишувајте душата од оваа храна, бидејќи тогаш ја поставувате на патот на смртта.

Овој пат нека биде вашиот сопствен рај, ваша сопствена лабораторија која ќе треба да ја видите, исправите, дијагностицирате нештата и да продолжите да заздравувате. 

И пак во Црквата, дојдете малку порано. Затворете го вашиот мобилен телефон, таблет и очи. Зауздајте ги страстите, погледнете ја иконата и слушајте ги благословот на свештеникот. Доста е.

Дали сакате да напишете личен дневник? Направете го тоа! Но, за да се ставите до ѕид, напишете ја реалноста и барајте ја вашата вина кога вашите постапки, зборови и воопшто вашиот живот не мирисаат на рај.

Сабајле почнуваш за работа, стануваш малку рано, се смируваш и се молиш. Прочитајте два или три реда од Господовите зборови. Направете го вашиот крст и започнете со Христос како ваш придружник. И се ќе биде во ред... Започнете со благослов!

Првиот пат кога ќе сакате да се смирите, ќе бидете вознемирени. Има смисла! Твојата душа не е навикната на оваа. Но, малку по малку ќе се смирите. Прво полека да го совладаме смиреноста, па да започне дијалогот и потоа да ги добиеме алатките.

Кога тишината ќе биде поставена на шините на трпението, тогаш возот на душата безбедно ќе стигне до својата дестинација.

Да ја ставиме тишина во нашите животи, да ја вклопиме макар со сила, пошто не’ бркаат грижи. Тишината е собата на бебето да разговара со нашата душа и да му каже на својот творец се што не засега.

И таму, во беззвучната тишина, полека да почнеме да пееме молитвен крик.

Совети за тишината од старецот Емилијан Симонопетритски

Како што ја сакаш својата жена или маж, сакај го и мирот и спокојството, и тогаш ќе го сакаш Бог и сите многу повеќе. Зафатен и уморен човек не може да го сака Бога, не може да направи ништо.

Човек кој го раствора својот живот во илјада авантури, во многу работни места, во интереси, во грижи, човек кој сака сè и сака да има збор за се, нема да биде експерт и погоден за ништо. Затоа, брате мој, да најдеш време, макар во десет или единаесет часот навечер, кога ќе си ги легнеш своите малечки, сами или со жена ти или секој посебно, и да си седиш таму, твоето срце“. Вметнете го умот во себе, погледнете се малку во себе. Кога некој ќе се посети - за жал, сите ние се посетуваме, но се забораваме - кога ќе го посети своето срце и ќе остане малку сам и ќе го одмори телото и душата, тогаш тој се соочува со зората на Светиот Дух.

Да го молиме Христос, да разговараме со него и потоа да слушаме што има да ни каже... Во тишина се случуваат големи средби и длабоки нуркања. Состаноци со себе и со Господ, но и нуркање во нашите срца за да ги најдеме скапоцените камења на Светиот Дух што со грижи дека сме ги заборавиле. 

Да не чекаме мирот да не најде, да го поздравиме. Да направиме место во нашево време и во нашите животи за овој прекрасен однос со Христос. Ќе имаме голема корист, драги мои.

Да ја затвориме оваа статија со совет од блажениот старец Емилијан Симонопетритски „но ќе го најдеш времето кога ќе бидеш тивок, сам со Бога. Како што гледате телевизија и се впивате и заборавате на сè, така најдете нешто што ќе биде рајска телевизија, што ќе ве натера да мислите на ангелите и да се сеќавате на светителите, кои во секое време се околу нас. Малку тивко и малку молитва што ќе ја имаме и што ќе биде наше правило“.

Тогаш започнува прекрасниот пат на покајанието и спасението.

отец Спиридон Скутис