Кога ни се чини дека сè се стемнува...

 

Кога ни се чини дека сè се стемнува

 Драги мои, секој од нас се соочува со моменти во животот кога се чини дека се е против нас.

 Кога плановите што ги градевме со години ќе почнат да се рушат како куќа од карти.

 Кога ќе се појават недоразбирања, отуѓување, па дури и болка што не можеме да ги излечиме во семејството, нашето најсвето упориште.

 Кога гледаме дека нашите деца, нашата надеж и радост, не чекорат по патот што сакавме да ги водиме и се чувствуваме немоќни.

 Кога слабостите, било нашите или оние што ги сакаме, излегуваат на површина.  Кога ќе дојде болеста, тој неизбришлив потсетник за минливоста на сè земно.

 Кога нè обзема беспомошноста, кога стравот не кочи и повеќе не знаеме каде да одиме.

 Кога и молитвата ќе се заглави во грлото, како да не може да го помине прагот на нашите усни.

 Кога се чини дека Бог е далеку, а ние сме изгубени во хаосот на сопствените мисли.

 Што да се прави тогаш?  Како да не се падне во очај?

 Тајната е предавањето на Бога

 Кога ќе го допреме дното, кога не знаеме како да продолжиме, единствениот вистински одговор е да се предадеме.

 Не се предавајте на безнадежноста, туку предавајте се на волјата Божја.  Во тој момент искрено и од дното на душата да кажеме:

 Господи мој, Ти знаеш подобро.  Јас не го гледам патот, но Ти го гледаш.  Ти ме сакаш повеќе отколку јас себеси.  Ако е Твоја волја да ми го поделиш домаќинството, нека биде така.

 Ако сакате моето семејство да помине низ овој оган на искушение, нека биде по ваша волја.

 Затоа што верувам, Господи, дека сè што правиш, правиш за наше спасение.

 Таквите зборови не се знак на слабост, туку на најдлабока вера.  Ја отвораат вратата на Божјата милост и Го повикуваат да влезе во нашите животи.

Бог кој не заминува.

 Да се ​​потсетиме на Јона, кој викаше кон Бога од утробата на китот, од најмрачните длабочини.  Немаше надеж во тој момент – тој беше заробен, заборавен од светот, сам во темнината. 

 Неговиот плач кон Бога беше доволен.

 Бог го слушна.  Бог го извади од тој пекол.

 Или да се потсетиме на Христос, Кој помина низ најголемите страдања,

 Кој ја испи чашата на смртта до крај.

 Но, од таа смрт, од таа темнина, од таа тишина на гробот, Тој повторно Воскресна.

 И секогаш кога ги кажуваме зборовите на предавање на Бога, тие зборови како клуч го отвораат нашето срце за чудото на Воскресението во нашиот сопствен живот.

 Моќта на Божјата утеха.

 Бог е Бог на љубовта.  И кога мислиме дека сме сами, Тој е поблиску од кога било.  Тогаш, во моментите кога со зборови ѝ го предаваме животот на Неговата волја, се случува нешто чудесно.

 Утеха која го надминува секое разбирање влегува во нашето срце.

 Сила која не е од нас, туку од Него.

 Одеднаш чувствуваме мир, дури и во вревата на проблемите.  Да почувствуваме дека повеќе не сме сами, бидејќи не сме.

 Чекор понатаму во верата.

 Затоа ве повикувам драги мои да не губите надеж во тие најтешки моменти.

 Бидејќи надежта не е обично чувство, таа е врска со живиот Бог.

 Наместо да се борите со брановите со своја сила, дозволете Бог да го преземе кормилото на вашиот живот.  Кажи му едноставно, без многу филозофија:

 Господи, не знам. Ти знаеш.  Ти ме водиш.

 И ќе видите како светлината ќе се роди во вашата душа.  Како зраците на надежта ќе почнат да се пробиваат низ мрачното небо.

 Како вашите проблеми, кои изгледаа како огромни планини, ќе почнат да се претвораат во патеки што Господ ги подготвил за вас.

 Овој живот е краток и полн со искушенија.

 Но, секое страдање, секоја болка, секоја неволја има значење кога ќе му ги предадеме на Бога.

 И знајте, како што Јона не остана во утробата на китот, како што Христос не остана во гробот, така и ние нема да останеме во нашите маки.  Бог го сака своето создание и никогаш не го напушта.

 Доволно е да Му кажеш: Господи, прави што сакаш.  Ти верувам.

 И Тој ќе го направи она што е најдобро за нас.

 Нека оваа порака ви биде извор на утеха и сила.  Затоа што и кога не знаеме, Господ знае.

 А кога сме слаби, Тој е нашата сила.