Ангелите околу нас...

 

Ангелите околу нас

Прекрасна парабола е кажана од Христос, за да покаже дека пред Бога богатите немаат предност, а сиромашните, исто така, немаат никаква неповолна положба. Еден богат човек го живеел својот живот во удобност, додека сиромавиот Лазар живеел во апсолутна сиромаштија, фрлен пред вратата на богаташот.

По смртта, сепак, ситуацијата била драстично обратна. Богатиот човек се нашол во пламенот и страдањата на адот, додека Лазар се нашол во утехата и радоста на Рајот, во прегратките на Авраам.

Богатиот не му нанел посебна штета на Лазар. Тој само го игнорираше. Мислеше дека не вреди да се мачи. Тој имаше своја скала за оценување за секого. Пред него сите немаа иста вредност. Тој ги оценуваше луѓето по критериуми различни од Божјите.

Така, тој не го ни сметаше кутриот Лазар за личност. И да, тој не презеде ништо против него, може да кажеме дека дури и го толерираше да проси на неговата врата, но и тој никогаш не се интересираше за него. За богатиот Лазар едноставно не постоел.

Но Христос го направи спротивното. Тој го поминал огромното растојание од небото до земјата за да го најде сиромавиот. Дојде и самиот сиромав, туѓинец и прогонет од моментот на раѓање, да им даде здив на живот на луѓето кои немаа поддршка и помош од никаде. Духот Господов е врз Мене; затоа Ме помаза да им соопштам радосна вест на бедните (Лука 4, 18).

Дојдов, вели тој, да им донесам на сиромашните радосна вест дека Царството Божјо сега е тука, веќе присутно за нив. Бог не се гнаси, туку ги почитува на посебен начин, повикувајќи ги да бидат негови придружници, сожители на славната трпеза на неговото Царство. И нè поканува да ги видиме на ист начин.

Старецот Трифун Васонски пишува:

Возевме по улица во Сан Франциско со еден постар Владика. Половина блок напред кон нас доаѓаше човек во валкани парталави алишта. Неговите распарчени чевли ги покажаа стапалата на неговите стапала. Го фатив владиката за рака за да го упатам на спротивниот тротоар.

Тој инсистираше да продолжиме по патот по кој одиме, а потоа реков дека е потребно да се помине улицата за да се избегне човекот со „полуден“ поглед кој ни се приближува. Но, владиката ги игнорираше моите протести и така продолживме по патот до валканиот бездомник.

Само што дојдовме лице в лице, владиката застана, се наведна, ги зеде валканите раце на човекот во своите и му даде банкнота од дваесет долари: Земи нешто да јадеш. Човекот, кој толку долго зјапаше во земјата, го крена погледот и не погледна со најјасните сини очи што сум ги видел во животот, се насмевна и ги зеде парите.

Забележав дека тие очи не беа очи на лудак или на осиромашен просјак, туку очи на многу интелигентен човек. Владиката одговорил: Без да сфатиме, паднавме на ангел.

Можеме ли секој сиромав да го гледаме како ангел, како самиот Христос?

Имајте благословена недела

Отец Димитриј Боку