Бог е се…!

 Бог е се…!

  Сликарот Доминикос Панајотопулос, го поминал животот сликајќи мртва природа, цвеќиња во вазни и други работи, еден ден, токму така, дневна соба, решил да го наслика Бога.

 И како тоа да не е доволно, тој одлучи и дека се што дотогаш сликал е

 безвредно и вреди да се запали.

 Така ги фрли во огнот сите мртви природи и цвеќињата во вазните и сè друго што направил, и почна да размислува како да го наслика Бога.

 Проблемот не беше нималку едноставен, бидејќи Доминикос Панајотопулос беше добар сликар и не сакаше да прави белокос старец како Дедо Мраз или нешто слично.

 Така молчеше, бескрајни денови, пред белото, мазно ватиран платно, со само една мисла што му тече низ главата:

 „Каков е Бог?

 Деновите станаа месеци, а месеците години, а Доминикос не се помести од својата позиција, не можеше да стави друга мисла во умот.

  Храната што му ја носеше стариот сосед останала речиси недопрена.

 Неговите пријатели, уметници љубители на кафе, како некогаш,го изгубија од своето друштво.

 Врската, која можеше да доведе до брак, беше прекината.  Дури и старата сосетка, која се грижеше за него, на крајот престана да доаѓа и да оди, бидејќи се плашеше дека тој го свртел грбот и никогаш не знаеш што се случува со овие луди уметници.

  Еден ден, на неговата врата тропнал просјак.

 Не добивајќи никаков одговор најде отклучено, влезе и го најде Доминик како седи, со грб кон вратата, неподвижен пред платното.

 Бог да ти даде многу години, момче мое, рече просјакот, „дај ми нешто за јадење“.

 Слушајќи го зборот Бог, Доминик излезе од својата  летаргија и му се обрати на старецот.

 Дали некогаш сте го виделе Бога?  праша.

 Секогаш го имам пред мене, одговорил просјакот.

 Секогаш...повтори Доминик како да не слушнал.

 Да, повтори просјакот,тоа е и ножот и јагнето и огнот и шумата и пустината и реката и облакот и земјата и голите коски и голото тело… Сè.

 - Дали си просјак или мудрец?  Восхитено праша Доминик.

 Јас сум Бог, одговорил просјакот.

  Доминик тогаш излета од своето место и падна на колена за да му се поклони на оној кој толку долго ја бараше неговата форма.

 Просјакот добродушно се насмеа. Не реков Бог“, рече тој, „Реков Бог, каков што е Бог и ти и твоите бои и четки.  Зарем не ти велам дека се е Бог?

 Стани сега и помогни ми, зашто имаш три дена да го нацрташ Бога.

 Доминик го послуша, а просјакот си замина среќен.

 Кога повторно останал сам, Доминик почнал да плаче.

 Не плачеше од очај или радост, не ни разбра дека плаче.

 Самите солзи му течеа од очите.

 Оттогаш, Доминик повторно почна да слика мртви природи и живи суштества

 и се што му паднало на памет да слика и никогаш повеќе ништо не изгорел, зашто сега се било Бог…