Никогаш да не укажуваме на нечија слабост

 Никогаш да не укажуваме на нечија слабост

Господи помилуј…

Вашиот старец те праќа кај некои посетители и разговорот ,,бега,,.  Подоцна, еден од твоите браќа ти вели:
-Како го пропушти овој разговор?  таков си секогаш.
Подобро да си го изедеш јазикот отколку така да разговараш со него.
Никогаш не навредуваме или сожалуваме човек, никогаш не правиме да се чувствува лишено, намалено, инфериорно, затоа што му ја убиваме душата.
Овој човек ќе биде повреден и нема да може да успее во животот.
Ќе натерате некој да пее, а тие погрешно го слушаат звукот, а потоа ќе му кажете: „Повторно го погрешивте тропарот.  Секогаш кога одеше да пее, се сеќаваше на тоа и велеше: Морам да внимавам да не згрешам.  И тој повторно би згрешил.  Кој ќе биде обвинет?  Оној што му ја дал забелешката.
Никогаш некому да не му укажуваме на неговата слабост, на неговиот проблем.  Никогаш не го потсетуваме на неговата злоба, на неговиот грев.  Ние користиме само пофалби, но благородни пофалби, не наивни пофалби.
Затоа што човек никогаш не се поправа со укор, ниту со набљудување.Тој мора да биде многу свет, да прифати да биде поправен со твој прекор, сугестија или набљудување.  Но, да беше толку свет, немаше да ја има оваа мана, поради која требаше да го забележите.
Па, бидејќи го има, му треба само твојата најголема почит, за еден ден да се понизи и да се поправи, гледајќи го неговиот мир, кротост, смирение, љубов, долготрпеливост, добрина, милост, сладост… Само тој што ги има овие доблести може некој друг да го исправи…

Старец  Емилијан Симонопетриски