12 степени на грев...

 

12 степени на грев

 Степените на гревот во бројот 12, според Свети Никодим, се следни:

 Прв степен: Кога некој ќе направи добро дело со зла цел заради пари, слава, чест.  Односно кога доброто се меша со злото.

 Вториот степен е: Полузавршена изведба на добра работа.

 Третиот степен е: искушението, измамата, односно искушението што му доаѓа на човекот од ѓаволот, од светот и од телото и го искушува човекот со пет сетила, кои според светите отци се нарекуваат „чувство на душата“.  .

 Четвртиот степен е: единството, односно соединувањето на умот со искушението.

 Петтиот степен на гревот е: борбата на умот, односно душата со искушението.  Тука ќе се зачне гревот.  Од тука, пак, тој почнува да го фаќа човекот и го нанесува Божјиот гнев врз него.

 Шестиот степен е: согласност на умот на гревот, односно насладување на умот од злата желба и искушение.  Од овој момент гревот се раѓа во умот и срцето на човекот и го прави достоен за казна, како што вели светиот Апостол Јаков: „Ете, создадената желба е грев, а гревот што стана смрт“.  (Јаков 1:15).

 Седмиот степен на гревот е: тој грев во комбинација со умот и имагинацијата.  Затоа, откако човекот се согласил да направи грев, тој е принуден од подбуцнувањето на ѓаволот да го втисне тој грев во своите мисли, како да го направил со работа.  Преку имагинацијата на умот или гревот расте и се пресадува во срцето на човекот.

 Осмиот степен на гревот е: одлуката на човечката волја да направи грев со дело.

 Деветтиот степен е: навиката за грев, т.е.  повеќекратно правење гревови.

 Десеттиот степен е: страст, познавање на злото, односно непрекинато правење гревови со и без човечка волја.

 Единаесетиот степен е: очајот, кога човекот преку покајанието, со Божјата благодат и милост, ја губи надежта за прошка.

 Последниот степен на грев е самоубиството, односно убиството на очаен човек со свои раце поради неговите гревови, по своја слободна волја.

 Ова е најлошиот степен на грев, од кој Бог нè штити сите нас, затоа што на оној што ќе изврши самоубиство не му се простува засекогаш и Црквата не ни дозволува да се молиме за него.

 Светите отци нè учат да се бориме против гревот, уште додека е мал, во моментот на неговото раѓање, а не кога ќе порасне и ќе се вкорени како страст во нашето срце.  Ајде да го убиеме, кога е мравка, а не лав, оти тогаш не убива „мравојадецот“.

 Исто така, псалмистот Давид, под вдахновение на Светиот Дух, рекол: „Блажен е оној што ги чува и ги закопува своите деца на карпа“ (Пс. 136,9).  Односно, блажен е оној што ги здроби своите гревови со камен - Христос - додека се уште мали, како мравки затоа што ако пораснат ќе бидат заробени во вавилонот на страста и ќе не убијат.

 Од книгата: Духовни причини со Романскиот исихаст  Старец Клеопа Илие