Дали постои начин да се одолее на искушението?

 Дали постои начин да се одолее на искушението?

 Оние кои се пријатели Божји, оние кои го затвориле Господа во себе како скапоцено богатство, со голема радост ги прифаќаат клетвите и навредите, а со чисто срце ги сакаат како добродетели, оние кои им згрешиле.

 Христос, безгрешен, беше неправедно распнат и така стана пример за сите нас во толеранцијата, дарежливоста и долготрпеливоста.  Но, дали тој само беше Распнат?  Ако ги земеме настаните  од почеток, ќе видиме дека тоа не е ништо друго освен синџир на понизување.

 Најнапред, Господ како Бог се согласил да дојде на земјата „во облик на слуга на рацете“ и да живее меѓу нас како безимен и сиромашен син на столар.

 До својата триесетгодишна возраст, тој му помагал на Јосиф во скромното занимање на дрводелецот.  Потоа, додека проповедаше и правеше чуда, ги трпеше клеветите и интригите на фарисеите и книжниците.  И конечно, тој беше фатен, исмејуван, камшикуван и распнат на Крст.

 Невин отколку виновен.  Добротвор на добротворец.  Бог на луѓето!  И зошто сето ова?  Прво, да не спаси, како што сите знаеме.  А потоа, да ни даде пример, како што пишува апостол Петар: „Христос умре за тебе, помазани, за да одиш по неговите стапки“.

 Како што ги претрпе сите искушенија и неволји на животот, и навистина, неправдата и неблагодарноста на оние на кои им користеше, така мора да трпиме и ние.  Бидејќи тоа е благодат, тој трпи таги поради Божјата совест, страдајќи неправедно, пишува повторно првиот апостол.  „Зошто трпиш грев и сопнување?  Но, добродетели и страдалници, трпете, тоа е по милоста Божја“.

 „Добродетели и страдалници“ токму, како Христос на секој од нас да ни вели: „Ако сакаш, човеку мој, да живееш вечно со мене и да станеш „Бог по благодат“, понизи се за мене, како што и јас се понизив за тебе.

 Отфрли ја демонската гордост и не срами се да трпиш потсмев и да трпиш секакво зло заради Моите заповеди.

 Во спротивно и јас ќе се срамам од тебе на Судниот ден.Зашто, ако се срами од нашите зборови, овој човечки син ќе се засрами кога ќе дојде во славата на својот Отец и на Светите Ангели.  И тогаш ќе им заповедам на моите ангели: „Нека дојде грешникот, за да не ја види славата Господова“.

 Значи, ако не ги издржиме искушенијата, тогаш Господ нема да нè Воскресне во неговото второ доаѓање, затоа што ја претпочитавме човечката слава и не сакавме да го следиме Неговиот пример.

 Како сакаме да победиме со Него и да се прославиме во Царството Небесно, ако не прифатиме да бидеме понизени од друг човек, ние кои сме „земјата и небото“ во моментот кога Христос, бесконечниот Бог и творец на вселената , се понизил, ја оставил Својата небесна слава и станал понизен човек?

 Не прифаќаме да се понизиме пред нашиот брат, кој можеби е поголем од нас, додека Христос стана роб и прими толку многу понижувања, па дури и смрт на Крстот од своите мачетители!

 Да претпоставиме дека одиме по патот со Христос.  И доаѓа еден човек да не пречека, кој нему и нас не удира по лице. Господ Христос не реагира и не протестира.  Можеме ли да замислиме во каква неволја ќе бидеме ако реагираме?

 Господ е нашиот пример.  А сепак Тој е смирен, а не огорчен Го прифаќа Крстот и понижувачката смрт.

 Како, тогаш, ќе станеме учесници во Неговата слава, бидејќи не прифаќаме да станеме соучесници во Неговите страсти и страдања?  Залудно се трудиме, залудно се надеваме на вечен живот, ако не сме решени да го земеме Крстот, како Него.

 Не останува уште многу, со сигурност дека „страдањата на сегашното време се достојни за идната слава што ни се открива“.

 Свети Симеон Нов Богослов