Постојат празници чија моќ лежи во настанот што го одбележуваат; она што се случило е важно, значајно, одлучувачко за човечките судбини; таков е Празникот на Христовото раѓање или Празникот на Воскресението; одлучувачкото значење е во тоа што на тој ден Бог навистина стана човек и се роди на земјата, дека токму на тој ден Господ воскресна, умирајќи на крстот за нашето спасение.
Постојат празници, исто како иконите, кои ни зборуваат за некој внатрешен настан, дури и ако нивниот историски контекст е нејасен. Таков е празникот Влегување на Пресвета Богородица во Храмот. Тешко е можно настанот опишан во литургиската химна всушност да се случил историски во древниот Ерусалим. Но, тој ни кажува нешто позначајно, нешто подлабоко за Мајката Божја отколку нејзиното физичко влегување во Светињата над светињите, што му било забрането дури и на Првосвештеникот. Ова е денот кога Пресветата Дева, достигнувајќи ја таа рана зрелост што му овозможува на детето лично да го доживее, лично да го согледа и да одговори на мистериозниот допир на благодатта, достигнувајќи ја оваа возраст, навистина влегла во Светињата над светињите - не во материјалната Светиња над светињите на храмот, туку во таа длабочина на заедништво со Бога што Храмот историски ја симболизирал.
И со каква страхопочит треба да ги прочитаме во литургиската книга зборовите што со таква нежност, со таква длабочина им се припишуваат на Јоаким и Ана: Дете, оди! И биди му на Оној Кој ви даде сите вас, жртва и благ мирис! Влези во тој свет каде што нема врата; научи ги тајните и подготви се да станеш живеалиште на самиот Бог... Колку е чудесно да се помисли дека мајка или татко можат да му се обратат на дете со овие зборови: Влези во таа длабочина, влези во таа мистерија каде што не води никаква материјална врата и подготви се да бидеш жртва на Бога, благ мирис, живеалиште...
Така, некои црковни отци и Свети Теофан го толкуваат значењето на ова влегување на Мајката Божја во храмот, во Светињата над светињите. Недопрена од гревот, неосквернета од ништо, но веќе способна да одговори со чисто срце, неосквернето тело и незаматен ум на светоста, славата и чудото Божјо, тригодишната Девица е испратена во овие длабочини на молитвена, контемплативна заедница.
И на друго место од истата служба читаме како Архангелот Гавриил тивко ѝ кажува да се отвори кон Бога и да се подготви да стане живеалиште на претстојниот Спасител.
Еве што ни кажува празникот: како, од своите први чекори, водена од нејзината мајка и татко, и поучена од ангел, Таа влезе во тие длабочини на молитва, тишина, почит, љубов, созерцание и чистота што ја сочинуваат вистинската Светиња на светињите. Дали е изненадувачки, тогаш, што го славиме овој ден како почеток на спасението? Пресветата Дева, пред сè од созданијата, влегува во овие непробојни, недостижни длабочини, влегувајќи во таа заедница со Бога што ќе расте и расте, беспрекорна, необлачна, непорочна, во текот на целиот Нејзин живот, сè до моментот кога, како што пишува еден западен писател, Таа ќе може, како одговор на Божјиот повик, да го изговара името Божјо со сиот Свој ум, со сето Свое срце, со сета Своја волја, со сето Свое тело и, заедно со Светиот Дух, да го роди воплотениот Божји збор.
Да, на овој празник навистина сме сведоци на овој чудесен настан, почетокот на овој раст, но ни е дадена и слика за она кон што сме повикани, каде што Господ нè повикува: во Светињата над светињите. Да, ние сме осквернети; да, нашите умови се замаглени; да, нашите срца се нечисти; да, нашите животи се расипани, недостојни за Бога. Но, покајанието е достапно за сите и може да нè исчисти во умот, телото и срцето, да ја исправи нашата волја и да го направи целиот наш живот праведен, за да можеме и ние да влеземе во Светињата над светињите.
И на овој празник, во зборовите што ги прочитав на почетокот, изговорени како од Јоаким и Ана, не постои ли повик до секоја мајка и секој татко, да се каже од нивните најрани години - од моментот кога детето веќе може, ако не разбира нешто со умот, тогаш да го почувствува со срцето, да го согледа со чувствителност, да ја прифати благодатта - до нашите деца: влезете со почит, со почит во тоа царство каде што ниедна врата - ниту црковна, ниту интелектуална, ниту која било друга - не води, туку само тивко, благоговејно стоење пред Бога - таа Светиња на Светињите - за да можете да пораснете до полната мера на Христовиот раст, да станете како Мајката Божја и да станете храм, место на престој и за Светиот Дух и за Господ во Тајните, и да станете деца на нашиот Небесен Отец. Амин!
✍️ Подготвено од блогот „Православни Духовни поуки од Светите Старци“