"Сакајте ги сите луѓе, дури и вашите непријатели. Ова е најосновната работа. Секогаш имајте љубов кон оние кои нè не сакаат и оние што не мразат. Да им простиме и да ги сакаме сите, дури тие да го направат најголемото зло. Тогаш нека станеме вистински Божји деца….Како мои духовни чеда сакајте го светот воопшто, без никаква омраза.Тогаш само вие ќе станете старци сега и во вечниот живот.Проповедајте само љубов.Ова е основниот Божји закон. Љубов и само љубов...
Нека ниту богатството ниту славата не ве заведуваат, но секогаш одете праведно. Она што сте го стекнале чесно, не расфрлајте го бесцелно. Живејте чесно и тивко правете добри дела, ќе имате голема награда од Бога, бидете достојни да гледате чуда и во друг живот ќе имате бескрајна радост.
Никогаш не завидувајте… Секогаш прашувајте скромно и понизно, без себичност. Секогаш обидувајте се да ги сакате старите, сираците и сиромашните. Комуницирајте со сиромашните и со луѓето кои другите ги понижуваат…
Раката секогаш нека ви биде отворена… Не навредувајте никого… Молитвата и милоста одат заедно…
Луѓето се оддалечија од невиноста и добрината. Секој ден сите нивни грижи се на марш кон злото. Колку години одат во смрт, но Господ не го сака тоа.
Христијанинот, кој ги сака сите свои браќа и прв им простува на оние што му направиле зло, има големо достоинство и награда. Затоа, ако правиме сите добри дела, но не го сакаме ближниот, тогаш не правиме ништо. самите ние сме нула ништо. Љубовта, браќа мои, е она што Бог го очекува од нас.
Не размислувајте само за тоа што ќе јадете, што ќе облечете, каква голема куќа ќе изградите. Чукајте на вратите на сиромашните, болните, сираците. Претпочитајте ги домовите на тажните отколку на среќните. Ако правиш добри дела, ќе имаш голема награда од Бога. Ќе бидете достојни да видите чуда, а во следниот живот ќе имате неизмерна радост.
Старецот, советувајќи ги своите духовни чеда, нагласува дека мора правилно да постат, бидејќи постењето е вежба за христијанинот. Погрешно е да се пости, рече тој, една недела на почетокот и една недела на крајот од постот. На оваа тема, тој еднаш го спомена следниот пример: „Кога сте на мост и врне силен дожд и имате испружено јаже и почнувате да го собирате, бидејќи се намокрите, не го сечете за да си заминете, туку чекате да го соберете сето тоа и дури и ако се намокрите.
Една жена отишла во манастирот да одржи панихида за својата мајка. Жените што биле таму и слушнале за неа почнале лошо да озборуваат за неа. Кога Старецот завршил, им се приближил и со прилично строг тон ги прекорил, велејќи: Оваа жена кренала камен, а вие, камења, ја наполнивте вреќата со вашите озборувања и не можете да ја кренете.
Тој би им рекол на своите духовни деца. Светот се оддалечил од невиноста и добрината. Како што минуваат годините, се движиме кон пропаст. Нека ни се смилува Бог. Бог не го сака ова. Пред 50 години светот беше многу поинаков. Кога отидов во манастирот имав 7 години. Во тоа време имаше голема вера и чистота на срцето. Во една ќелија од манастирот сите пари се чуваа со отворена врата. Наместо врата имаше завеса. Игуменот ме праќаше да донесам колку пари му требаа како помлад монах. Сите монаси знаеја каде се ставаат парите. Сите беа посветени на Бога и воопшто не беа импресионирани од парите."
✍️ Подготвено од блогот „Православни Духовни поуки од Светите Старци“