Ако се спуштите во пеколот на вашето најдлабоко битие, ако сте згмечени од валјакот на екстремното понижување, односно доживувањето дека сте најмал од сите, тогаш секое искушение што доаѓа во животот сега се третира како пердув што дошол и седи на вашето рамо.
Личноста која живее само со надеж во Седобриот Бог, со вера и доверба во Божествената Промисла, се позиционира сосема поинаку во сè што му доаѓа во животот, за разлика од световната личност која се надева на својата сила, на своето знаење, на другите луѓе, на науката. Не дека е лошо да се надеваме на овие работи, но надевањето само на нив обично разочарува и го доведува човекот во состојба на мака, вознемиреност и на крајот очај. Само цврстата надеж во Бога може да донесе мир во нашата душа. А оваа надеж произлегува од верата. Вера која не очекува едноставно земско обновување, туку пред сè е верата дека Бог го сака моето вечно спасение, моето вечно добро.
Многу пати искушенијата доаѓаат во нашите животи. Сепак, главното и најтрајното искушение е нашето его. Чувствуваме дека сме искушани од некој, но главно се чувствуваме така не затоа што другиот е искушението, туку затоа што самите не се сместуваме смирено во настаните. Нашето его доминира во начинот на кој се соочуваме со ситуациите од нашиот секојдневен живот. Другиот не е нашето искушение, туку нашето его, нашиот страствен начин на гледање на другиот. Не е суштински болеста, или некој друг непријатен настан, тоа е искушението што нè крши, туку главно нашиот погрешен начин на пристап кон искушението.
Кога чувствуваш најмалку од сè, не очекуваш признание, пофалби, ниту да бидеш сакан, ниту сè да ти оди добро, не сакаш ниту бараш да бидеш почитуван, не се надеваш на ништо земно, не бараш разбирање, не се држиш до работите од овој свет. Како резултат на тоа, настаните во животот, нашите меѓучовечки односи, добрата од овој свет не се сведуваат како цели сами по себе, туку како средства кон нашиот духовен напредок и нашата средба со Христос.
Тешко? Тешкотијата лежи во тоа колку сме подготвени да станеме последни по избор. Ништо не е тешко кога се надевате на Божјата љубов и се ставате под целото создание. Ништо не ви изгледа како товар, не сте навредени од ништо, ништо не ве допира. Кога дозволувате Божјата благодат да ве допре, не чувствувате ништо друго. Не станувате нечувствителни, туку апатични, не станувате неблагодарни, туку благодарни, не станувате каприциозни, туку едноставни.
Како сите ние, и вие имате огромна светлина во себе. Светлина што не извира од себе, туку од Светлината на Божествената посета; доволно е да ја исповедате и прифатите вашата темнина, вашата несовршеност. Тогаш ќе станете големи, кога ќе станете мали. Тогаш ќе постоите, кога ќе станете непостоечки. Тогаш ќе бидете во мир кога доброволно ќе се предадете и ќе изгубите. Тогаш ќе бидете осветени кога ќе прифатите дека сте грешник.
Горчината што те мачи е затоа што постојано се мирисаш себеси со сладок мирис. Ако постојано си го нудиш горчливо-слаткиот лек на понижувањето, тогаш горчината на болестите, предавството и злото исчезнува. Секоја горчина исчезнува од животот. Не затоа што тие престануваат да постојат, туку затоа што сега сè го вкусуваш поинаку.
На твојот најголем крст го вкусуваш своето воскресение затоа што не остануваш на крстот, туку го гледаш својот крај преку верата и надежта во Богочовекот. Во твојот најголем пекол го вкусуваш рајот.
Не, сето ова не е утописко. Нашите светители, кои беа создадени од месо, крв и коски како сите ние, го преживеаа ова. Но, тие исто така имаа срце. Срце кое чукаше тивко за да не вознемири никого, и никој не ги вознемируваше. Тие не осудуваа никого, не коментираа никого, не се впуштаа во лоши мисли за никого. Тие ги имаа сите во своите срца…
Ако го исполниш своето срце со други... повеќе нема место за твоето его; но таму си и постоиш.
Архимандрит Павлос Пападопулос
✍️ Подготвено од блогот „Православни Духовни поуки од Светите Старци“