Тој сака да нè слуша, да ни помогне и да нè одмори. Тој сака постојано да нè држи во својата прегратка, исто како што таткото сака да го прегрне своето дете секоја минута и секој миг. За жал, паѓаме во прегратки кои имаат трње и нè повредуваат, а потоа паѓаме ранети во подрумот на нашата осаменост. Се чувствуваме сами затоа што немаме личен однос со него, туку нејасен религиозен однос и за жал тоа нема да го исполни нашето постоење. Честопати велиме нејасно дека „Бог ќе нè спаси“. Да! Бог ревносно сака да нè спаси, но дали сакаме? И дали сакаме оваа волја да се спроведе во пракса во личниот однос? Или едноставно останува на површината?
Да разговараме со Христос, Дева Марија и светителите. Да бараме рај и просветлување на умот. Да повикуваме како што ги повикувавме мајка си и тато си кога ни беа потребни.
Молитвата за да ни тргне на добро е мртва. Жал ми е, браќа мои, но бидејќи живееме во светот на падот, болката и тагата, работите не можат да тргнат на добро бидејќи нè чека смртта.
Но, генерално можеме да се снајдеме добро во овој живот. Овој „бунар“ е патот на спасението што завршува во рацете Христови. Тој самиот ни кажа: „Во светот ќе имате маки; само не бојте се, зашто Јас го победив светот.“ (Јован 16:33).
Ќе одиме со победникот на животот и смртта. Ќе го следиме Него, ќе Му се предадеме, ќе го ставиме кормилото на нашите животи во Него. „Дојдете при Мене сите изморени и обременети и Јас ќе ве успокојам“ (Матеј 11:28).
„Сакам“, „Те сакам“, „Ми требаш“, „Ти верувам“ ако не се дејствува врз нив, тогаш едноставно ќе останат некои мртви зборови и изрази кои ќе бидат расипани и изгубени.
Секој ден, секоја минута, секој миг, во секоја мисла, акција и отчукување на нашето срце, да му дадеме на Христос малку простор за себе и да му дозволиме да ни зборува.
Молитвата, мислата, расудувањето, состојбата на нашиот живот што не е крстена во Христа, тогаш е мртва состојба...
Не… ние нема да избереме темнина и смрт… Ќе одиме по патот на животот во Христа… Таму е Светлината, надежта и спасението…
Отец Спиридон Скутис