За жал, денес, дури и меѓу верниците, гледаме дека многу малкумина го носат крстот околу вратот.
Симболот на жртва и спасение се третира како парче накит што ќе го носиме со соодветна облека и расположение.
Претпоставувам дека за повеќето, крстот од крштевање особено ќе биде во некоја фиока со пајажина и прашина, заборавен.
Напротив, ние избираме не само накит или симболи, туку нешто полошо и секако не наивно: додаваме очи, рогови, мали Буди итн.
На пример, избираме да го носиме богот Ганеша (бог во хиндуистичката религија со глава на слон), крстот е старомоден. Дури и многу деца незнаат да се прекрстат.
Има смисла, бидејќи родителите, по влегувањето во Црквата, прават нешто како да свират мандолина кога се приближуваат да бакнат иконата, и секако има смисла децата да го следат истиот пример. „Со каков учител ќе седнете, такви букви ќе научите“, вели мудриот народ.
Некои ќе речат: „Овие работи не се важни, оче.“ Жал ми е, драги мои, но сè е важно, сè има склоност, диспозиција, вера, љубов или рана зад себе. Како што велеше еден старец: „Едно не е важно, другото не ти здодева“, и на крајот, се акумулираат многу работи што предизвикуваат духовна штета.
Се срамиме да се прекрстиме за да не ни се потсмеваат во воз или на улица, се срамиме да го носиме крстот затоа што не оди со оваа чанта или со онаа облека. Ако не сме способни да ги одржиме дури ни овие исповеди, како ќе ги исповедаме големите работи? Не се срамиме од нашето дете, од нашето човечко битие, тогаш како можеме да се срамиме од крстот?
Дали се плашиме од Христос? Дали се срамиме од нашата вера? Значи, дали христијанинот е единствениот што ќе пишува исповеднички статии на ФБ или ќе објави фотографија од поклонение?
Навистина, кога сме поканети на маса и кога ќе кажат нешто за верата и Христос, што правиме? Дали ќе ги спуштиме главите како мокри мачки или, со насмевка и смелост со словото на расудувањето, ќе го намирисаме светот со словото Божјо?
Ако дојде тој благословен ден, како што рекла Света Матрона, и ни се каже да го избереме Христос или лебот, што ќе правиме?
Ако не можам да се прекрстам додека минувам покрај црква, како ќе се прекрстам за друго? Кога не можам да поднесам ни оваа мала работа, а дури и да се прекрстам, прво ќе проверам никој да не ме види и да ми се потсмева? Крстот е пат на животот, почетокот на патот започна на денот на нашето крштевање. Тоа е пат не поплочен со ливчиња од роза, туку со трње, но на крајот завршува во пристаништето на Царството Небесно.
Драги мои пријатели, Крстот е наша пофалба, како што вели апостолот на незнабошците Павле: „а мене, да не ми даде Господ да се фалам со нешто друго, освен со крстот на нашиот Господ Исус Христос, преку Кого за мене светот е распнат, а и јас за светот“ (Гал. 6:14). (А јас не сакам друга причина за фалење, освен со крстот на нашиот Господ Исус Христос, крстот на кој светот умре за мене, а јас за светот).“
Да го носиме нашиот Крст, да го правиме нашиот Крст, да се распнуваме себеси за другите и да го почитуваме Распнатиот, љубовникот на вселената.
Отец Спиридон Скутис
✍️ Подготвено од блогот „Православни Духовни поуки од Светите Старци“