Кога некој ќе сфати дека му недостасува божествена помош, тој се моли многу; и колку повеќе се моли, толку повеќе му се смирува срцето.
Зашто секој што моли и бара, не може а да не биде понизен, а Бог нема да го презре таквото срце, „понизно и смирено“ (Пс. 50, 17). Додека срцето не е понизно, тоа не може да престане да талка расфрлано тука и таму.
Смирението го одмара срцето.
И кога човекот се смирува, божествената милост веднаш го опкружува, и тогаш срцето ја чувствува Божјата помош, бидејќи чувствува сила што се движи во него што го поддржува, и тогаш срцето се исполнува со доверба во Бога;
И од ова, човекот разбира дека молитвата е природно засолниште на помош, и извор на спасение, и богатство на непоколеблива вера, и пристаниште што спасува од бурата, и светлина за оние во темнина, и потпора за болните, и засолниште во часот на искушението, и помош во интензитетот на болеста, и штит што спасува од копја во невидливата војна, и остра стрела против демоните.
Накратко, преку молитвата човекот ги стекнува сите добри работи што ги споменав. И додека се потопува во молитвата, неговото срце се радува и ликува во својата доверба во Бога, и повеќе не останува, како порано, млако, зборувајќи зборови без значење.
Кога човек многу добро ќе разбере што реков, тогаш ќе стекне вистинска молитва во душата, која ќе ја чува како богатство.
И токму тогаш, од неговата голема радост, неговата нормална молитва ќе се промени и ќе стане интензивна благодарствена доксологија. Така, разбираме што значи тоа „молитвата е радост, која ја испраќа својата благодарност до Бога“.
Кога некој ќе ја достигне оваа точка, тој повеќе не се моли со труд, како порано, кога ја немал оваа благодат; туку со радосно срце и со чудење за Божјите тајни, тој постојано излева неискажлива благодарност и прави покајанија; и од својата голема емоција тој достигнува до познанието за Бога, и се восхитува и е изненаден од благодатта што Бог му ја дава, а потоа, одеднаш, го крева гласот, фалејќи го и фалејќи го Бога и благодарејќи Му.
И потоа неговиот јазик се помрднува полн со изненадување.
Сите овие добри работи што ги споменав му доаѓаат на човекот ако стане свесен за својата духовна сиромаштија и слабост. Зашто тогаш, од големата желба што Бог ја има да му помогне, тој доаѓа кај Него со упорна молитва.
И колку што некој се приближува кон Бога со желба, толку Бог се приближува кон него, давајќи му дарови; и Тој нема да ја одземе Својата благодат од човекот, сè додека тој останува во вистинско смирение.
Како вдовицата во евангелието, која трча по судијата, постојано викајќи да се спроведе правдата и да се спаси од својот противник.
На сличен начин, милостивиот Бог: Тој се преправа дека не слуша и го одложува давањето на Своите дарови на човекот, за да може ова да стане причина тој да се приближи до Него и, бидејќи му е потребен, да остане близу Него и да има духовна корист.
Секако, Бог ги задоволува некои барања веднаш, односно оние што се неопходни за спасението на човекот, но не ги задоволува другите барања.
И кога демонот нè гори и ние се молиме на Бога, доаѓа божествената благодат и го одгонува горењето, додека во други случаи дозволува таги и болка, за да станат причини да се обратиме, како што реков, кон Бога, и да се научиме и да стекнеме искуство за нашите борби во искушенијата.
✍️ Подготвено од блогот „Православни Духовни поуки од Светите Старци“