Кога некој ќе дојде во храмот, ѓаволот веднаш почнува да го искушува: „Погледни наоколу, какви луѓе се овие, тие се грешници. Колку зло има на овие лица, гледаш, а можеби и тие предизвикуваат. Што правиш тука меѓу овие лицемери? Не оди во храмот.“
Ако не е можно злиот да те искуша, тогаш тој доаѓа од другата страна: „Погледни се себеси. Колку си ужасен грешник! Нема прошка за тебе! Гледај, некои добри луѓе околу тебе не се како тебе. Тука немаш што да правиш.“
Да ги видиме работите јасно. Само грешниците одат во храмот и нема ниту еден свештеник или мирјанин кој бил беспрекорен и свет. Сите сме презаситени од гревот и го гледаме тоа од време на време.
Ние не сме ангели и понекогаш ги покажуваме забите. Но, ние одиме кај Бога, пред сè, затоа што го сакаме и сме подготвени да се промениме заради Него.
Ние сме болни од грев, а гревот ни го расипува животот, уништувајќи ги односите со Бога и луѓето, правејќи нè несреќни. Но, ние одиме во црква со решеност да се промениме, и како што покажува животот, луѓето навистина се менуваат.
Полека, полека, во заедница со Бога и луѓето, стануваме подобри. И ние веќе не сме сами во своето мочуриште, туку се свртуваме кон Бога и полека се држиме за карпата.
Многу луѓе веруваат дека е потребно да се почне со одење во храмот точно кога веќе се променило. Секако, можете да се надевате на себе и да чекате кога „карпата ќе виси на планината“, но кои сме ние.
Ќе продолжиме цврсто да седиме, потонати сè подлабоко и подлабоко во млаки грешни навики. Само Бог нè менува и само преку заедништво со Него и Неговата Црква можеме да бидеме спасени.
Некој пие многу пиво, некој пцуе, некој има интерес за порнографија, а некои можеби ги мразат сите. Да, сè што можете да направите со гадење во нашите животи.
Но, кога ќе дојдеме кај Бога какви што сме, со решителност и желба да се промениме, Тој нè прифаќа и нè спасува. Да сме смрдливи, валкани, злоупотребени и заробени во гревови, Тој, како љубезен Татко, ќе нè прифати и ќе ни прости.
Свештеникот не може да се плаши од гревовите и невозможно е да се обесхрабри исповедта. Затоа свештеникот е воспоставен да му помогне на човекот да излезе од тешки ситуации и да сведочи за Божјата милост и прошка.
Затоа, дојдете во храмот какви што сте и сè ќе биде во ред. Ќе ги земеме предвид слабостите на другите. Со трпение и љубов се менуваме едни со други.
Имаше еден дедо кој постојано велеше и свечено ветуваше: „Еве, сега ќе работам, а кога ќе се пензионирам, ќе одам во црква секоја недела, ќе се исповедам и ќе се причестам“. А што мислите вие? Еден ден пред пензионирањето почина. И што му вели на Господ: „Боже, умрев во погрешно време“? Во што ќе ве најде Господ, така ќе ви биде судено.
Затоа, да не го одложуваме патувањето до храмот за утре. Бидејќи тоа утре можеби нема да дојде. Еве, си легнуваме и мислиме: „Ќе го направам тоа утре“, но кога ќе се разбудиме, тоа ќе се случи повторно денес, а утре ќе ни помине. Да направиме сè денес, без одложување за подоцна, бидејќи тогаш утре можеби нема да постои.
✍️ Подготвено од блогот „Православни Духовни поуки од Светите Старци“