Многу пати луѓето доаѓаат на светата тајна Исповед не за да стапат во заедница со Бога, за да можат да чекорат кон вистинскиот живот, но да ги поместат своите дилеми, проблеми и одговорности, така што на овој начин ќе можат да се ослободат од цената на своите избори.
На Светата Исповед не одиме за да го фрламе нашиот крст врз другите, ниту секако за да ги распнуваме другите. На Светата Тајна доаѓаме со чувство на одговорност за нашите постапки и избори за да можеме да ги оставиме во прегратките Господови и духовниот отец да стане наш сопатник во овој однос со Бога на патот на спасението. Одиме да го земеме нашиот крст затоа што знаеме дека овој живот ќе биде полн со таги и тешкотии „Во светот ќе имате неволји; но бидете храбри, Јас го победив светот.“ (Јован 16:33) но со Божја помош не е важно дали ќе ги надминеме или не, туку дали ќе ги претвориме во духовна, спасителна корист.
Ќе го користиме примерот со лавиринтот за подобро да го разбереме.
Да претпоставиме дека човекот е во лавиринт, каде што лавиринтот се проблемите и страстите што го мачат. Човекот не го знае патот до слободата, тој сака да излезе, но не е во можност. Духовната личност што е надвор од лавиринтот го „гледа“ излезот како прониклив набљудувач. Тој прави снисходливост да влезе во лавиринтот, односно во проблемот на човекот, и го среќава во неговата сопствена болна состојба.
Духовната личност ќе му го покаже излезот, кој не е поплочен со ливчиња од роза. Тој ќе застане до личноста и секако самата личност ќе го оди патот со чувство на одговорност преку својот свесен слободен избор.
Духовниот отец ќе стои до болниот брат. Ниту пред него, ниту зад него, туку до него како сопатник, како служител и брат. Ако дојде пред исповедникот, тогаш може да се развие феноменот на „сенилност“ и осакатување на волјата на личноста. Да не заборавиме дека Господ е пред него: „Ако некој сака да оди по Мене, нека се одрече од себе и нека го земе својот крст и нека оди по Мене.“ Марко (8:34) затоа што тој е оној што го покажува и „отвора“ патот како вистина и живот. Ако стои зад него или на растојание, напуштајќи ја службата на снисходливоста, тогаш верникот ќе се чувствува сам и беспомошен во тешкотиите што ќе се појават, а стравот што ќе се појави може да го наведе да направи погрешни избори.
Духовното татковство е заедничко патување и образование во Христа за спасение на човекот. Кога би можеле да кажеме во една реченица што е Света Исповед, би можеле да ја наречеме Христова прегратка. Христос не се оддалечува од нас, туку ние се враќаме назад со нашите неуспеси од Светлината Христова, како резултат на што тонеме во темнина преку сопствените избори и слабости.
Светата исповед не е дискусија на крајот од која очекуваме да чуеме некаква казна или критика од правна природа, туку тоа е тајната на спасението на човекот. „Зашто не дојдов да го судам светот, туку да го спасам светот“ (Јован 12:47). Кога Свети Паисиј рекол дека во исповедта одиме за да бидеме духовно организирани, во суштина одиме да ги обединиме парчињата од нашето срце што се растворени или исечени од нашите неуспеси (гревови). Ова соединување ќе се оствари со благодатта и славата Божја, но и со напорот и соработката на слободната волја на човекот.
Да одиме едноставно, искрено, со нашата волја, со смирение, со скршеност и со решителност да се разведеме од гревот и да останеме со Младоженецот.
Среќно браќа на ова прекрасно патување исполнето со рај.
отец Спиридон Скутис
✍️ Подготвено од блогот „Православни Духовни поуки од Светите Старци“